Ostatnio przy obiedzie oglądaliśmy program z ludźmi, którzy mają brzydkie tatuaże i chcą je poprawić. Powiedziałam, że sama za kilka lat chciałabym sobie zrobić tatuaż na przedramieniu, ale poszukałabym jakiegoś profesjonalisty, żeby nie skończyć jako uczestniczka takiego programu. Zanim zdążyłam powiedzieć, co chciałabym sobie wytatuować, spadła na mnie fala krytyki, że tatuaże to mają sami kryminaliści, narkomani i chyba zwariowałam, bo to mnie tylko oszpeci na resztę życia.
Chciałam wytatuować sobie swoją grupę krwi oraz napis: „Mam cukrzycę”, ponieważ opaski szybko się zrywały i nie zdawały egzaminu.
Chciałam wytłumaczyć to rodzicom oraz to, że jestem już prawie dorosła, więc jeszcze trochę i to będzie tylko moja decyzja.
Wszelkie rozmowy na ten temat zawsze kończą się tak samo...
Po roku pracy dostałem opierdyl za chodzenie po firmie w słuchawkach.
Aparaty słuchowe noszę, odkąd pamiętam.
Historia tak trywialna, że wstyd ją opisać nawet anonimowo – partner oszukał mnie na pieniądze. Zadłużył się na setki tysięcy złotych, sprawa wyszła na jaw, gdy mieliśmy już dzieci. Nie chciałam odbierać dzieciom beztroskiego dzieciństwa, relacja przetrwała. Utrzymuję wszystkich, partner spłaca długi. Cała sytuacja zniszczyła we mnie jakiekolwiek uczucia względem niego. Nie chcę odchodzić, nie sądzę, żeby zmieniło to cokolwiek na lepsze. Boję się napiętnowania, będąc samotną matką. Nie umiałabym zbudować innej relacji. Dzieci wyjechały na wakacje, a ja zrozumiałam, że bez nich nie mam najbliższej rodziny, a gdy dorosną, zostanę z człowiekiem, na którego trudno mi patrzeć. Chyba że się rozejdziemy, gdy on spłaci długi, a ja się zestarzeję. Tkwię i usiłuję wierzyć, że kiedyś odnajdę odwagę i wyobraźnię, by coś zmienić. Czuję się bardzo samotna.
Moja mama jest chyba jedyną osobą na świecie, która gdy zadzwonią do niej z różnymi ofertami, zaczyna śpiewać do słuchawki: „Stary niedźwiedź mocno śpi”.
Od jakiegoś czasu nie dzwonią...
Jestem ofiarą własnego perfekcjonizmu. Wymagam od siebie perfekcyjności. Popełniam błędy, jak każdy, wiadomo, ale każdym błędem potrafię się zadręczać naprawdę długo. Żyję więc w ciągłym napięciu, że jestem nie dość dobra i zaraz zwolnią mnie z pracy, zaraz mąż mnie zostawi itd. Jest też druga strona. Od innych też wymagam bezbłędności. Oczywiście nie zadręczam innych, nie truję im itd., bo wychodzę z założenia, że mogą sobie być, jacy chcą, ale przez to czuję się ciągle zagubiona, nie mam żadnych zaufanych autorytetów. Spotykam kogoś naprawdę dobrego w tym, co robi, ale wystarczy, że popełni błąd i już tracę do niego całe zaufanie jako osoby, która ma mnie w czymś szkolić. Bo skoro raz popełnił błąd, to może popełnić kolejne. Dodatkowo nie wierzę w źródła, bo wiem, jak wyglądają wszelkie badania i wiem, że wystarczy znaleźć tezę i ustawić badanie tak, żeby ją potwierdzić, więc wszystko może być prawdziwe lub fałszywe, a ja nie mam jak tego zweryfikować. Oczywiście są rzetelne badania, ale ja nie wiem, które to. To wszystko utrudnia mi życie, wszystko, co mnie otacza, kwestionuję, wszystko jest niepewne. Wszystko, co robię, sprawdzam wiele razy. Męczy mnie to.
Każdy na pewno zna to uczucie, gdy widzi zamarzniętą kałużę, prawda? Nigdy nie omijam takiej łukiem, zawsze muszę się przez nią prześlizgnąć i myślę, że nie tylko ja tak mam. Miałem tak już od dziecka. Jako gówniarz, pewnego zimowego popołudnia, po obiadku wyszedłem sobie na podwórko. Nikogo do wspólnej zabawy niestety nie było, bo przecież pizga i po co wychodzić na dwór. No ale była ta nieszczęsna kałuża... i oczywiście musiałem chwilę na niej podriftować. Po paru minutach wspaniałej zabawy mym oczom ukazała się plastikowa butelka, po jakimś napoju czy tam po wodzie, mniejsza o to. Pomysł wzięcia jej, spłaszczenia i użycia jako wspomagacza do poślizgu, w postaci pseudo deski Silver Surfera, okazał się być opłakany w skutkach. Już w pierwszej próbie wyrżnąłem głową w lód. Straciłem przytomność. Obudziłem się po mniej więcej godzinie, otrzepałem się i poszedłem do domu jak gdyby nigdy nic.
Nie byłoby w tej historii nic dziwnego, gdyby nie jeden mały szczegół. Obudziłem się na podwórku osiedle obok. Do dziś nie wiem dlaczego.
Jestem ze swoją kobietą 12 lat, 10 lat po zaręczynach, planowałem ślub. Jakiś czas temu zauważyłem, że strasznie się zmieniła. Unikała kontaktów fizycznych, nasza relacja się ochłodziła, ona zaczęła się coraz więcej mnie czepiać o bzdety, gdzie nigdy wcześniej tego nie robiła. Zawsze bardzo się starałem o siebie dbać, jestem wysportowany, ukończyłem studia i dobrze zarabiam, więc głupi też nie jestem. Chociaż chyba jednak tak.
Niedawno, kiedy brała kąpiel, dostała wiadomość. Ciekawość wzięła górę i tak, jak przez tyle lat związku nie zaglądałem do jej telefonu, tak odczytałem wiadomość. Okazało się, że przynajmniej od połowy trwania naszego związku zdradzała mnie z moim bratem. Brat ma żonę i dzieci... My mamy wspólny dom. Jeszcze jej nie powiedziałem, że wiem. Ostatnio też żona brata pytała, co jest między mną a moją kobietą, bo widzi, że się nie dogadujemy.
Nie wiem, co mam zrobić. Złamało mnie to. Różnie było w naszym związku, wzloty i upadki, ale myślałem, że mimo wszystko mamy udany związek. Nie wiem nawet, co boli mnie bardziej. Fakt, że mnie zdradziła czy to, że zrobiła to z moim bratem i że trwało to tyle lat... Nie wiem, czy jest mi żal, przykro czy co. Na razie zachowuję się jak wypruty z emocji. Za dnia udaję, że wszystko jest dobrze, a w nocy płaczę jak głupi.
Mając 20 lat, dostałem w życiu pierwszy komplement. Gdy oddawałem krew, pielęgniarka powiedziała: „Ma pan takie piękne żyły...”.
Dzisiaj mam 36 lat. Okazało się, że to był pierwszy i ostatni komplement, jaki dostałem w życiu.
Jestem chrześcijanką, lubię się modlić, chodzić do Kościoła, obchodzić święta. I wiecie co? Nikogo nie krzywdzę, żyje sobie normalnie. Zastanawia mnie, dlaczego ludzie tak plują jadem na samą myśl o Kościele? Jest taka opcja, że jeśli się czegoś nie lubi, to się omija szerokim łukiem. Nie trzeba kaszleć pod każdym postem o chrześcijaństwie, jakie to jest okropne, beznadziejne, bezsensowne i bajkowe. Nie lubię rapu, ale jak ktoś o tym mówi albo doda zdjęcie lub post, to pomijam. Niech sobie lubi, niech sobie dodaje, a co mnie to obchodzi? Nie wrzucam prześmiewczych rzeczy odnośnie do rapu, bo tak jak wspomniałam, niech sobie ktoś lubi, mimo że ja mam co do tego odmienny stosunek. Nie wrzucam każdego rapera do jednego worka, jak wielu z Was robi z księżmi. Wiem, że to jest słabe porównanie, wiem, że wielu księży wiele złego wyrządziło. Nikogo nie wybielam, ale z jednej strony ludzie chcą, aby była zgoda, wyrozumiałość itd., a z drugiej wytwarzają nagonkę na dany odłam społeczny. Najlepsze, że robią to ludzie ochrzczeni, po wielu sakramentach i tacy, których dzieci są już po Komunii. Jedni wierzą w znaki zodiaku, drudzy w przesądy, a kolejni w Boga. W porządku! Bez znaczenia, czy człowiek jest wysoki, niski, chudy, gruby, wierzący w Boga czy nie, grunt, aby nie krzywdził drugiego.
Spotkałam jakiś czas temu byłego faceta, z którym rozstałam się 6 lat temu. Chwilę porozmawialiśmy, co u nas. Patrząc na niego i rozmawiając, ucieszyłam się, że decyzja o rozstaniu była jednak dobra i w zasadzie chwilę później już o nim zapomniałam i wróciłam do swoich spraw. On najwyraźniej o mnie nie zapomniał, bo nie wiem, czy wierzycie w przyciąganie myślami, ale śnił mi się dwie noce z rzędu, a trzeciego dnia zaczął do mnie wypisywać. Tłumaczyłam mu, że mam już swoje życie, męża, dziecko, a to, co było między nami, to już przeszłość i żeby nie męczył mnie swoimi żalami i wyrzutami.
Szkoda mi go z jednej strony, bo chyba coś mu się dzieje z psychiką i nie radzi sobie z życiem, ale ja mam swoje życie i nie chciałam wracać do tego, co było, a on zachowywał się jak zbity pies i musiałam mu nawciskać trochę przykrych słów, żeby się odczepił, ale on nie chciał się odczepić. Dopiero interwencja mojego męża przyniosła skutek. Nie wiem, jak przebiegła rozmowa między nimi, ale od tamtego czasu mam spokój. Czuję się jednak jakoś nieswojo, męczą mnie te wszystkie wypowiedziane słowa i ogólnie ta cała sytuacja, chyba w przypływie złości powiedziałam za dużo. Jakoś mi go szkoda, a nie powinno.
Dodaj anonimowe wyznanie
