#wZD0A
Przez te dwie minuty spędzone w tym sklepie, spowitym półmrokiem, wypełnionym aromatem ziół, zawsze wyobrażam sobie, że jestem na ul. Pokątnej i kupuję składniki do mojego kociołka na eliksiry:D
Mam 33 lata. Kurtyna.
Przez te dwie minuty spędzone w tym sklepie, spowitym półmrokiem, wypełnionym aromatem ziół, zawsze wyobrażam sobie, że jestem na ul. Pokątnej i kupuję składniki do mojego kociołka na eliksiry:D
Mam 33 lata. Kurtyna.
#TGEgT
Jednak zacznę od początku.
Spotkałam mojego jedynego w wieku 17 lat. Rodzicom przedstawiłam, kiedy byłam pewna tej relacji, czyli jakiś rok później. Chłopak niejednokrotnie u mnie nocował i ja u niego. Przyznaję, że można mieć obiekcje wobec tej sytuacji. Jednak nie ma w tym nic sprośnego. Ja spałam z siostrą w jednym pokoju, dalej moi rodzice, a na końcu korytarza chłopak z moim bratem. Wszystkie drzwi musiały być otwarte, nie tylko w nocy, ale i w dzień. Mi to nie przeszkadzało, ale prywatności nie mieliśmy. Zresztą rodzice co chwilę wstawali, coś chcieli albo drzwi im się pomyliły. Naprawdę rozumiem tę troskę. Dlatego postanowiłam przeprowadzić z mamą rozmowę na temat naszych relacji intymnych.
Szczerze przyznałam, że chłopak jest wierzący i chce zaczekać z seksem do ślubu, mi również się nie spieszyło. Jakie obelgi usłyszałam podczas tej rozmowy, to głowa mała. Od tamtej pory matka sprawdzała w koszu w łazience, czy wyrzucam zużyte podpaski. Raz, aby utwierdzić się w przekonaniu o bycie podglądaną, zaczęłam wyrzucać je w szkole, galerii i innych takich miejscach. Po 2 tygodniach od "braku okresu" usłyszałam tyradę o byciu nastoletnią panienką lekkich obyczajów. Na porządku dziennym, nawet w obecności chłopaka, były pytania, czy jestem już brzuchata lub nakazy, abym pokazała jej noszoną podpaskę. Ojciec nic nie mówi, ale słyszałam jak przekupuje moje rodzeństwo, aby donosili co robię z chłopakiem.
Wybranek niechętnie przychodzi do mnie. Myślę, że jest przesłuchiwany przez moich rodziców, ale nic mi o tym wprost nie wspominał. W środku tego cyrku jestem ja. Ta sytuacja strasznie mi ciąży, bo nie chciałabym urywać kontaktu z rodzicami ani rozstać się z chłopakiem. Pomocy...
Wóz albo przewóz. Moim zdaniem pogadaj o tym szczerze z chłopakiem, i nie sprowadzaj go do siebie do domu. W przeciwnym razie od tych awantur się nie uwolnisz.
pogadaj szczerze z chlopakiem
spotykajcie sie wylacznie u niego
z podpaskami to mam 2 opcje
1. wywalaj w szkole, galerii itp. i absolutnie nie pokazuj mamie zuzytych i niech jobla dostanie
2. jak beda goscie, to wez zuzyta podpaske bez opakowania i przyjdz z nia do pokoju mowiac - "mamusiu oto moja podpaska, zgodnie z twoim nakazem pokazuje, ze nie jestem w ciazy. wieczorem tez mam przyniesc?" osmieszaj ja po prostu. oraz zanios jej te podpaski do sypialni- niech jej smierdzi
nie wiem jakie masz plany na zycie czy studiowanie, ae ejsli jestes pelnoletnia to czy nie mozesz przeprowadzic sie do chlopaka lub wynajac razem z nim pokoju i dorabiac?
#ShJQx
Jestem kulinarnym beztalenciem, a szczyt moich umiejętności to ugotowanie zupy, która nie będzie smakować jak woda po umyciu podłogi. Jednocześnie nie jestem fanką szybkiego, niezdrowego jedzenia i gotowych dań, toteż odkąd pamiętam, improwizuję jak tylko mogę.
Jestem na dodatek dość szorstkim typem człowieka i, mówiąc wprost, nie za dobrze umiem w uczucia. Mimo to bardzo się staram. Biorąc pod uwagę moje braki w sferze emocji, stawiam na drobne, ale miłe gesty, które nie wymagają ode mnie bezpośredniej bliskości z partnerem, ale są pewnym dowodem na moje zaangażowanie. Któregoś dnia wpadłam więc na pomysł, że zrobię mu do pracy drugie śniadanie - w wielokomorowe pudełko zapakowałam suto wypchaną kanapkę z ciemnego, ziarnistego pieczywa, dwa jajka na twardo z odrobiną majonezu i szczypiorkiem i kilka racuchów z jabłkiem, które zostały mi z poprzedniego dnia. Pomysł się spodobał, jedzenie smakowało (yay!), toteż od czasu do czasu dostawał ode mnie taką wałówkę, zawsze pełną kolorowych i efektownych, ale możliwie jak najprostszych potraw, których przygotowanie zajmowało mi ledwie kilka chwil.
Pewnego dnia zdarzyło się, że mój facet zapomniał z domu ważnych dokumentów i musiałam przejechać się do jego firmy, by mu je dostarczyć. Jego kumpel z sąsiedniego biurka zapytał mnie wtedy, czy to ja jestem tą, która przygotowuje te świetne śniadania, których tak mojemu facetowi zazdrości, i pół żartem, pół serio zagadnął, czy byłabym skłonna robić też porcję dla niego. Odparłam, że za odpowiednią opłatą - czemu nie. Ku mojemu zaskoczeniu poprosił mnie, bym wyceniła tę usługę i dała mu znać następnego dnia.
Niebawem więc luby zaczął wozić do pracy dwa zestawy śniadaniowe. Później trzy, cztery... Aż wreszcie musieliśmy wyposażyć się w skrzynkę, w której zmieściłoby się dwanaście (w firmie pracuje na co dzień 16 osób) podpisanych imionami pudełek ze zdrowym, kolorowym drugim śniadankiem. :) Poza niewygórowaną kwotą, warunkiem dostarczania wałówki było także samodzielne mycie pudełek, bym ja nie musiała robić tego w domu. Samo przyrządzenie tych porcji zajmuje mi może z godzinę.
Ostatnio luby przyniósł z pracy wiadomość, że moje śniadania tak ekscytują kolegów, że przyznają, że o wiele chętniej przychodzą do firmy i często łapią się na rozmyślaniu, co fajnego przygotuję tym razem. Tym oto sposobem kaleka kulinarna i emocjonalna stała się w oczach ludzi nie tylko utalentowanym kucharzem, ale i troskliwą partnerką. No i odłożyła co nieco na swoje hobby, co wcześniej wydawało się znacznie trudniejsze. ;)
Przyjemne wyznanie, przywodzące uśmiech na twarz. Ogółem historia kojarzy mi się z kilkoma filmami gdzie główny bohater zaczyna swoją wielką karierę od małych, niepozornych kroczków.
Kierowniczko, dałoby radę takie pudełko też dla mnie? :D
#tvU1F
Od prawie dwóch lat mam romans ze swoim teściem.
Jestem facetem po trzydziestce.
Biedne ich żony
Mistrzostwo. 3 razy czytałem bo nie mogłem uwierzyć że dobrze zrozumiałem.
#K0fLH
Mogłam całymi dniami je szczotkować, nosić ciężkie siodła, dokładać siana, a nawet jeździć z cuchnącymi taczkami pełnymi końskiego łajna, cały czas z bananem na twarzy.
W czym więc problem? W tym, że czuję ogromną frustrację. Moi rodzice od zawsze byli przeciwko temu. Od razu powiem, że mam świadomość, jak drogi jest ten sport, ale stać ich na sportowe auta, więc i na konie. Przez pierwszy rok nie było w ogóle rozmowy na ten temat. Okazjonalnie oprowadzanka na festynach itp. Potem zgodzili się mnie posłać na obóz konny. Z roku na rok coraz bardziej zaawansowane, aż do galopu. Wciąż jednak miałam kontakt z końmi 12 dni rocznie, a poza tym zostawały mi jedynie książki, internet i godziny przynudzania znajomym :) Na temat jazdy nie było nawet rozmowy, każda kończyła się awanturą, jak nie gorzej. Bolało mnie, gdy moje koleżanki zainteresowane moją gadaniną zapisywały się na lekcje, a ja nie mogłam. Jednocześnie czułam satysfakcję, gdy szybko rezygnowały, byłam po prostu zazdrosna. W końcu ktoś zainterweniował (prawdopodobnie mój lekarz rodzinny), a rodzice zapisali mnie wtedy na trzy godzinne jazdy. Pamiętam, że każda z nich wiązała się z awanturą, że będą musieli mnie zawieźć (byłam za mała, żeby sama dojechać). Po trzech razach powiedzieli, że mam zapomnieć o takich głupotach, bo oni nie będą marnowali czasu na wożenie mnie. Zostały tylko obozy. I po 6 latach od pierwszego z nich moje marzenie się spełniło, ojciec z początku używał tego argumentu do szantażowania mnie, ale nareszcie zapisał mnie na jazdy. Miałam to co kochałam, raz w tygodniu.
Niestety od dnia mojej pierwszej jazdy mijają prawie 3 lata, a mi jest coraz ciężej. A to dlatego, że moja wyczekana jazda jest ich kartą przetargową, za każde najmniejsze przewinienie typu zostawienie szklanki w pokoju na konie nie szłam. Czasem i pretekstu nie potrzebowali. Utrudniali mi to jak tylko mogli, jednocześnie przed ludźmi chwaląc się moimi umiejętnościami.
Jednocześnie im dłużej jeżdżę i im więcej umiem, tym więcej chcę. Nie wymagam tego od nich, nie było szans znalezienia pracy w stajni ani pracy za jazdy, więc podjęłam pracę weekendową, aby dorobić na drugą godzinę w tygodniu. Ale oni i tak nie raz zabronią mi iść, tak po prostu, bo nie. Nawet nie chcą rozmawiać o dzierżawie konia (z moich wypracowanych pieniędzy), żebym mogła jeździć na zawody (moja trenera nie ma jak mi wypożyczyć, a większości jej zawodniczek ma własne konie lub pod dzierżawę).
Aktualnie wiem, że to właśnie będę robić w przyszłości, ale boję się, że przez brak doświadczenia mi się to nie uda. Wiem, że będzie ciężko, tym bardziej jak ojciec dowie się, na jakie studia chcę iść. Ale wierzę, że mi się uda.
Trzymajcie kciuki.
Ktoś powinien twoich rodziców mocno kopnąć w pupę. W sumie po co im dziecko? Chyba tylko do wyżywania się i leczenia własnych kompleksów.
znam to z autopsji.Cale dziecinstwo zbieralam zlom na sprzedaz,sprzatalam u sasiadow,aby miec chociaz na 1 lekcje jazdy konnej.W doroslym zyciu,za pierwsza wyplate kupilam konia!(taki NN,w niskiej cenie,ale dla mnie byl naj!).Nie poddawaj sie!
#f6fBt
Pochodzę z dość przeciętnej rodziny, gdzie była nas czwórka dzieci + rodzice. Biedni może nie byliśmy jakoś strasznie, no ale się nie przelewało. Ja miałam tego świadomość. Na jedzenie zawsze było, na wycieczki klasowe czasem jeździłam, czasem nie, ciuchy czasem nowe, czasem z lumpeksu. Buty zawsze miałam 4 pary: po szkole, na co dzień, jakieś sandały/klapki i jakieś "od święta". Codzienne zazwyczaj kupowane wiosną. I właśnie w okresie, kiedy mocno urosłam, moje buty zrobiły się za małe. We wrześniu już były za małe. Wiedziałam, że rodziców nie stać na nowe po tych wszystkich szkolnych zakupach, więc nic nie wspominałam. Stwierdziłam, że zaraz i tak trzeba będzie kupować zimowe, więc dam radę, a nie chciałam jakichś "tanich" i "obciachowych". Nie zapomnę bólu paznokci i palców w tych za małych butach.
Nie dopuszczę, żeby moje dzieci przez to przechodziły.
Chyba, że ci też nic nie powiedzą.
A tymczasem ja w wieku jakichś czternastu lat z własnej głupoty, chcąc zmniejszyć sobie stopy, specjalnie chodziłam w za małych butach. Stopy były obtarte do mięsa, aż mi paznokieć jeden zszedł. Współczuję Ci, to pokazuje, jak jeden potrafi naprawdę mieć problem (Ty), a drugi (ja) robić go sobie samemu.
#IX26q
Mam 18 lat.
Czasem kładę się na podłodze w łazience, kładę sobie specjalny ręcznik i się obsikuję.
Sikam na siebie, na swoją twarz i na nogi.
Potem biorę długi, gorący prysznic.
Nie wiem, czy mam dziwny fetysz i w sumie sam nie wiem dlaczego to robię.
Nie wiem, czy jest to w jakimś stopniu seksualne, czy po prostu jestem głupi.
Nigdy tego nikomu nie powiedziałem i chyba nigdy nie powiem.
Ciepło na sercu się robi, jak się to czyta
Złoty deszcz, taki cieplutki
#SmNr7
Znalazłam książkę pod tytułem "Seks dojrzały". Przeczytałam do końca w ciągu następnych tygodni i w ten sposób już w podstawówce byłam teoretycznym ekspertem od wszystkich możliwych pozycji i technik robienia loda.
Czuję niedosyt informacji. Czy w późniejszych latach teoria przydała się w zajęciach praktycznych?
I to jest nauka, która z pewnością się przyda w przyszłości :D
#FtBYL
Koledzy i koleżanki zapraszali mnie do domu, a ja bezwstydnie "brałam" co mi się podobało. Raz koleżanka z klasy, jeden z większych kujonów, zaprosiła mnie do swojego domu, żeby się pobawić. Jakoś bardzo się nie lubiliśmy, ale raz nas coś naszło. Koleżanka jak i jej mama były bardzo w porządku, ale podczas pójścia do toalety zobaczyłam pomadkę, którą zawsze chciałam mieć. Wzięłam ją jak i parę innych rzeczy, nie pamiętam już co to było. Koleżanka na drugi dzień rozpowiedziała wszystkim, że zabrałam jej te rzeczy. Nikt tego nie wziął na poważnie, rozeszło się po kościach. Innym razem ukradłam słodycze z kolegami z żółtego sklepu z czarnym pieskiem. Któregoś razu złapał nas ochroniarz, rodzice się dowiedzieli i również rozeszło się po kościach. Uznałam, że mogę, bo co mi zrobią.
Przyjdźmy do historii właściwej. Miałam dwie koleżanki z podwórku. Tak samo głupie jak ja, tylko że ja byłam cwańsza. Jedna z nich znała Kaję. Kaja była w jakiś sposób upośledzona, nie wiem na co była chora. Nie ogarniała wszystkiego. Zaprzyjaźniłyśmy się z nią, bo miała bogatych rodziców i mieszkała w ładnym domu. Chodziliśmy do niej, bo miała fajne zabawki i jej mama zawsze nas uraczyła dobrym obiadem albo słodyczami. Kaja miała skarbonkę, miała w niej dużo banknotów. Nie wiem co nas podkusiło, ale wzięłyśmy z tej skarbonki 10 złotych. Zapytałyśmy Kai, zgodziła się i powiedziała, że nic nie powie mamie. Umówiłam się z koleżankami, że pójdziemy do siebie zjeść obiad i spotykamy się u mnie. I wiecie co zrobiłam? Gdy przyszły, to wygnałam moje dwie koleżanki, powiedziałam, że to moje i nie będę się z nimi dzielić. Sama sytuacja bardzo mnie zestresowała tak bardzo, że powiedziałam dziadkowi. On stwierdził, że jak dała, to moje. Znowu czułam, że mogę. Koleżanki były obrażone i się nie dziwię. Sama chodziłam do Kai. Jej skarbonka mnie kusiła, chciałam mieć pieniądze na wszystkie te fajne rzeczy. Zapytałam jej, czy mogę sobie wziąć 50 zł, znów się zgodziła. Wzięłam i od razu uciekłam do domu. Bardzo byłam nerwowa. Zobaczyłam przez okno, że idzie jej mama, już wiedziałam, że Kaja jej powiedziała. Postawiła mi ultimatum: albo oddaję, albo mówi moim rodzicom. Spanikowałam, oddałam wszystko łącznie z tym co zdążyłam wydać z tych 50 zł.
Nie wiem dlaczego to robiłam i skąd miałam tyle odwagi. Jako już dorosła osoba rozumiem, że fajne rzeczy materialne to nie wszystko.Czasem gdy mi brakuje pieniędzy to myślę, żeby ukraść komuś znajomemu, ale to tylko myśli. Nie jestem zwierzęciem i umiem się kontrolować. Osoby zdesperowane albo głupie kradną i jest to strasznie słabe. Byłam dzieckiem, nie dostałam nigdy kary za to, że kradłam. Może rodzice nie mieli nic przeciwko. W każdym razie mam żal, że musiałam sama to zrozumieć.
Dobrze że jednak zrozumiałaś iż kradzież jest czymś złym. Co do rodziców i dziadków szkoda słów, właśnie przez takie podejście wyrastają późniejsi przestępcy. A przecież wystarczy uczyć dzieci, aby nie robiły innym tego co im niemiłe jest, uczyć tak aby zrozumiały.
Autorko zrozum też że okradanie innych nie jest żadnym wymiarem odwagi. Strasznie irytuje mnie jak tak szlachetna cnota jaką jest odwaga używana zostaje w kontekstach w których wogóle nie występuje. Podobnie jak dość popularne stwierdzenie że do zabicia kogoś potrzebna jest odwaga - Nie, nie jest. To jedynie przejawy słabości.
Nie byłaś głupia, tylko podła.
#Ov4QY
Podczas swojej 12-letniej edukacji miałem górki i dołki. Czasem były lepsze oceny, a czasem gorsze. Kiedy poszedłem do najlepszego liceum w mieście, zaczęła się moja mała gehenna. Upokarzanie przy każdym najmniejszym błędzie, kąśliwe komentarze, odpowiadanie na pytania z łaską, a nawet nieprzyjemne słowa po lekcjach bez świadków, podkopywanie samooceny uczniów i wnioskowanie, że nic się nie uczą, chociaż każdy się starał jak mógł. Straciłem zapał do nauki, moje oceny się znacznie pogorszyły, czułem się jak śmieć, który nigdzie nie zajdzie. Popadłem w uzależnienia od papierosów i telefonu.
Od miesiąca jednak wszystko się zmieniło. Miałem dosyć telefonu, czułem, że marnuję na nim życie. Sięgnąłem po książki i zacząłem się uczyć, bo w końcu w tym roku zdaję maturę. Pokochałem to. Zdobywanie wiedzy stało się dla mnie niezwykłe, wręcz odnalazłem w tym pasję. Teraz pragnę tylko więcej i więcej. Od kiedy nie chodzę do szkoły, nauka sprawia mi przyjemność, a odkrywanie coraz to nowych informacji jest dla mnie niesamowite. Żałuję, że przez 3 ostatnie lata nie potrafiłem odnaleźć w sobie zamiłowania do wiedzy, a nauka strasznie mnie zniechęcała. Teraz mam nadzieję, że maturę napiszę na tyle dobrze, żeby dostać się na wymarzone studia, a jak nie, to najwyżej poprawię ją za rok. Wiem, że mam wszystkie niezbędne umiejętności, żeby odnieść sukces. Szkoda, że zamiast tego tyle razy słyszałem, jaki jestem głupi i beznadziejny.
Skądś to znam.
Oceny to niemiarodajne gowno, są różni nauczyciele i różne ich praktyki, ale jeżeli nauczyciel wstawia jedynaczki za gadanie, brak podręcznika, za to, ze zapytany nie znasz najdrobniejszego szczegółu z lektury, to później wychodzą takie kwiatki, ze na świadectwie ocena widnieje ledwo dopuszczająca a na maturze z tego przedmiotu jest 80/90%. :)
Nie ma to jak herbatka na ziółkach.
Poczułam jakieś ciepło w serduszku czytając to wyznanie. Dziękuję, autorko.