#bRWVB
Dlaczego tak musi być? Jestem załamana, my młodzi tylko chcemy więcej wszystkiego. Kasy. A on nie ma nikogo i niczego. Nie ma pomocy.
Dlaczego tak musi być? Jestem załamana, my młodzi tylko chcemy więcej wszystkiego. Kasy. A on nie ma nikogo i niczego. Nie ma pomocy.
#E7uqy
Akurat na chwilę przyszedł do nas wujek, który miał kupić coś dla babci. Ale że babcia nie uznawała „na chwilę” i nikogo nie puściła bez filiżanki herbaty, to musiał chwilę zostać. Babcia jako osoba staroświecka nie pozwalała chodzić w butach po domu i podała wujkowi kapcie. Nie muszę dodawać które...
Ponieważ z chwili zrobiło się pół godziny, kiedy zszedłem na dół, wujek się w pośpiechu ubierał. Od razu poczułem znajomy „aromat”, ale wujek nic nie zauważył. Kiedy wrócił do domu i zdjął buty, musiał się nieźle zdziwić. Ciocia pewnie też...
#LMuX6
Tamtego roku moja dziesięcioletnia latorośl w końcu dała chwilę oddechu „starym” i z radością wyjechała na kolonię. Kontakt telefoniczny milionpięćsetstodziewięćset razy dziennie, bo oczywiście mama jedynaka martwi się, jak sobie to dziecię bez niej poradzi w wielkim, nadmorskim mieście. Ku mojemu zdziwieniu wszystko było OK. Dzieciak się cieszył i bawił, aż do pewnego dnia, kiedy to z przerażeniem powiedział mi, że „zrobiły mu się cztery gniotki”. Nie dopytywałam... Gniotek to gniotek, no przecież nic innego jak odcisk. Nowe buty, więc pewnie trochę uwierały i stąd cały problem. Przed wyjazdem oczywiście przewidziałam różne medyczne okoliczności, więc zapakowałam kilka przylepców, w tym te na odciski również. Kazałam dzieciakowi nakleić na „gniotki” posiadane przylepce z obietnicą, że na pewno przejdzie, a jeśli mu zabraknie, to ma zgłosić się do opiekuna, a ten na pewno da mu nowe. Syn zapytał, jak długo ma z tym chodzić. No jak? Aż nie przejdzie.
Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że moje dziecko wróciło do domu z przylepcami na twarzy! Pytam, o co chodzi, a ten odkleja plasterki i z dumą prezentuje mi swoje pierwsze niedoskonałości skóry, zwane do dziś dnia gniotkami.
Zastanawia mnie tylko, co do diaska robili opiekunowie i kim oni byli, że nie zdziwiły ich plastry na odciski na twarzy noszone przez cztery dni.
#TTC2E
Teraz pracuje za granicą, ale za kilka dni ma wrócić. I chcielibyśmy z narzeczonym coś zrobić, żeby jej podwójne życie się wydało, ale żeby nie było wiadome, że to przez nas się wydało. Muszę coś zrobić, bo albo oszaleję, albo zatłukę tę babę, jak tylko przyjedzie.
#dPd20
Pewnego razu napisała do mnie Ola. Dziewczyna powiedziała, że jest w podobnym wieku i od pewnego czasu zastanawia się, czy może nie woli kobiet. Wysłała mi swoje nagie zdjęcia i zapytała, czy też nie wyślę jej swoich. Sytuacja mnie zaintrygowała. Coś tam już wiedziałam na tamte tematy i spodobała mi się opcja wysyłania rozbieranych fotek. Na zdjęciach od Oli widać było nagą dziewczynę w wieku dojrzewania, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że jest tym, za kogo się podaje.
Złapałam za (jeden z pierwszych wtedy) aparat cyfrowy i zabrałam się do cykania fotek. Problem tkwił jednak w mojej niewielkiej nadwadze, skupiającej się głównie w okolicach brzucha. Ze względu na brak autorytetu w postaci instagramowych modelek, ukazujących jak wygiąć się, aby wyglądać najlepiej na tego typu zdjęciach, na każdym z nich widać było mój powód do kompleksów. Stwierdziłam więc, że nikomu takie fotki nic nie dadzą. No bo kto chciałby oglądać grube cielsko jakiejś nastolatki? Nie chciałam Oli dawać powodów do zniechęcenia się w poszukiwaniu samej siebie poprzez pokazanie jej własnego, odrzucającego wizerunku. Usunęłam dowody zbrodni i na długie lata zapomniałam o całej sprawie.
Dopiero któregoś dnia, kiedy byłam już pełnoletnia, zrozumiałam, co dokładnie się wtedy wydarzyło. Dzięki mojemu niskiemu poczuciu własnej wartości nie dałam satysfakcji jakiemuś pedofilowi. Nie sądzę bowiem, że młoda osoba, zamiast wejść na jakąś stronę, chciałaby z własnej inicjatywy wymieniać się swoimi nagimi zdjęciami z obcymi ludźmi.
Do dzisiaj martwi mnie kim była dziewczyna na tamtych zdjęciach, czy człowiek, któremu je wysłała (i z którym pisałam ja) nie zrobił jej krzywdy, oraz jak wiele dziewczyn nabrało się na jego oszustwo.
#DFRNI
Sąsiadka. Ma dwójkę dzieci, każde z innym facetem, przy czym z żadnym nie utrzymuje kontaktów. Znalazła kolejnego.
Nie ma pracy — jest na bezrobociu.
Dostaje 800+.
Dostaje również zasiłki.
I alimenty na dzieci.
Ciuchy i jedzenie też dostaje z opieki społecznej.
Mieszkanie również dostała od opieki społecznej.
Nie pracuje, bo nie musi.
Stać ją na auto, drogie ciuchy, smartfon...
A ty zapier*alasz cały miesiąc i ledwo do wypłaty wystarcza.
#Polska
#ex0BE
Wszyscy byli bardzo przejęci, my – bo w końcu poznamy wybranka jej serca, ona – z oczywistych przyczyn i on – chcący wypaść jak najlepiej przed przyjaciółmi swojej dziewczyny.
To wypadł. Tak się upił, że obrzygał mi kota.
#nC3Ot
Cały dzień siedziałem na komputerze i pisałem z ludźmi z internetu. O swojej sytuacji powiedziałem jedynie kilku osobom. Pewnego dnia jedna dziewczyna z GG chciała mnie zapoznać ze swoją przyjaciółką, która również miała kiedyś depresję. Niechętnie się zgodziłem. Była to najlepsza decyzja mojego życia. Po krótkiej rozmowie dowiedzieliśmy się, że jesteśmy prawie tacy sami, a jednocześnie tacy inni. Dogadywaliśmy się idealnie, a po kilku miesiącach znajomości zakochałem się w niej. Jednak bałem się jej tego powiedzieć, obawiałem się odrzucenia. W końcu nigdy się na oczy nie widzieliśmy. Po dwóch tygodniach od tego momentu zacząłem planować wyznać swoje uczucia. Układałem tę wiadomość w głowie cały dzień, by powiedzieć jej to wieczorem. Ale ostatecznie na nic się to zdało, gdyż to ona pierwsza napisała „kocham Cię”. Czułem się wtedy jak najszczęśliwszy mężczyzna na świecie, odpisałem, że ja ją też. Pierwszy raz od dłuższego czasu miałem chęć do życia.
Postanowiłem się z nią spotkać. Jednak był pewien dość duży problem. Odległość. Ona mieszka w Krakowie, ja w Warszawie. Mimo tego się nie poddałem, wszystko dokładnie zaplanowane. Mama zauważyła, że pierwszy raz od dawna mam chęć wyjść z domu, więc się zgodziła, pod warunkiem że pojedzie ze mną. Jej rodzice zgodzili się nawet na przenocowanie u niej. Były akurat wakacje, pojechaliśmy z rana i dotarliśmy w południe. Jak wreszcie dotarłem do jej domu i ją zobaczyłem, pierwszy raz od dawna byłem naprawdę szczęśliwy. Cudowne uczucie, chciałem, żeby ta chwila trwała wiecznie. Niestety nic nie trwa wiecznie. Wkrótce musiałem jechać. Jednak nadal mam jedno światełko, promyczek nadziei, którego się trzymam. W przyszłe wakacje znowu do niej jadę. Pod warunkiem że zdam maturę z dobrym wynikiem.
#Tjo6l
Odezwały się cztery matki.
Dwie grzecznie zrezygnowały, gdy okazało się, że nie zawieziemy im tego jedzenia do domu. Trzecia poprosiła o zdjęcie, co to za jedzenie, po wysłaniu stwierdziła, że nie będzie jechała 10 km w jedną stronę, że ja mam jej to wysłać pocztą, bo szkoda jej na paliwo. A czwarta zaczęła mieć problem, bo opakowanie ryżu było otwarte i np. zamiast 4 woreczków, były tam 2, że kostki rosołowe też do połowy zużyte i że chcę komuś opchnąć resztki (nie widzę niczego złego w tym, że zamiast 12 kostek w opakowaniu jest 6-7 szt.).
Wkurzona usunęłam post i poszłam do sąsiadki z dołu, z którą przez wiele miesięcy zamieniłam może ze dwa zdania, ale zawsze pierwsza mówiła „dzień dobry”, to czemu nie? Wytłumaczyłam jej sytuację. Wzięła to jedzenie i jeszcze podziękowała.
Po co piszę to wyznanie?
Chyba po to, abyście się przypadkiem nie nabrali na żebrzące o pomoc mamusie na grupach na Facebooku — niektóre naprawdę są roszczeniowe i na tyle „bogate”, że pogardzą jedzeniem.
#kshTN
Zaproponowała swoim pracownikom (jest nas czwórka z panią X, ale ona o tym nic nie wie), żeby złożyć się na paczkę dla naszej koleżanki (panna X) na święta, bo ona jest w bardzo ciężkiej sytuacji rodzinnej. Każda z nas wie, jaka jest jej sytuacja. 22 lata, trójka dzieci. 5, 3 i 2 latka. Jej facet pracuje na budowie i połowę wypłaty wydaje na fajki i piwko po pracy, bo mu się należy.
Szefowa zaoferowała, żeby każdy z nas dał tyle, ile uważa za słuszne, a szefowa za te pieniądze kupi trochę słodyczy i zabawek dla dzieci. Sama z góry powiedziała, że od siebie wykłada 200 zł i bardzo się ucieszy, jak damy chociaż symboliczne 100 zł.
100 zł to nie tak dużo. Racja. Jednak święta kosztują, prezenty dla rodziny też, a za coś jednak muszę żyć poza tymi świętami.
Dwójka dorzuciła się po te 100 zł, ale ja nie dałam. Powiedziałam wprost, że ja to co najwyżej mogę kupić trzy czekolady i na mnie nie ma co liczyć, bo ja też mam swoje wydatki i niestety za coś żyć muszę. Zostałam nazwaną sknerą i bezduszną babą, bo jak tak mogę. Oczywiście padł argument, że nie mam dzieci, więc nie wiem, jak to jest, gdy nie można dać dziecku tego, czego pragnie.
Mają rację. Nie wiem, jak to jest. Nie bez powodu. Chciałabym mieć teraz dziecko, ale nie stać mnie na nie. Pracuję w małym osiedlowym popularnym sklepie za kasą i zarobię minimalną na miesiąc. Mój facet ma lepszą pracę, ale dużo więcej też nie wyciągnie. A jednak kredyt hipoteczny, opłaty, moje studia i pomoc finansowa dla jego chorej mamy kosztują. Wszystko kosztuje.
Pani X jest dla mnie nieodpowiedzialna. Nie stać ją nawet na zabawki dla dziecka, nasze koleżanki z pracy często oddawały jej jakieś ciuchy po dzieciach, bo wyrosły, czy zabawki, które od dawna leżą w kącie. Sama też czasem jej pomagam. Wychowałam się na wsi i jak moi rodzice do nas przyjeżdżają, to przywożą taką furę jedzenia, że dajemy to mamie mojego faceta albo pani X, bo u nas by to się zepsuło, w końcu co zrobić z 20 kg jabłek czy 10 kg marchewki prosto z pola. Takie rzeczy jak domowe dżemy czy powidła też chętnie oddam, bo nie jadamy ich w domu zbyt często.
Nie wiem właściwie, po co jej pomagam. Chyba tylko dlatego, że szkoda byłoby mi wyrzucać to jedzenie, a wiem, że jej dzieciaki się ucieszą. Nieraz zresztą dziękowała za pyszny truskawkowy dżem i mówiła, że dzieci uwielbiają naleśniki z tym dżemikiem i pytają, kiedy ciocia znowu da coś tak pysznego. Tym razem jednak się zbuntowałam.
Każda z nas zarabia tyle samo i fakt, że ktoś nie myśli o swojej przyszłości, tylko płodzi dzieci, jest dla mnie skrajnie nieodpowiedzialny. I ja łożyć na niego nie będę.