#5ezlJ
Dzisiaj jednak przy niedokończonym zdaniu księdza: „Módlmy się, aby nasi bliscy zmarli...” wymiękłem. :D
PS Musiałem znosić oskarżycielskie spojrzenia do końca mszy, bo na samo wspomnienie tego tekstu chichotałem pod nosem. :)
Dzisiaj jednak przy niedokończonym zdaniu księdza: „Módlmy się, aby nasi bliscy zmarli...” wymiękłem. :D
PS Musiałem znosić oskarżycielskie spojrzenia do końca mszy, bo na samo wspomnienie tego tekstu chichotałem pod nosem. :)
#XkHhT
Po weselu stwierdziliśmy zgodnie, że chcemy mieć dziecko. Udało się praktycznie od razu. Idealne życie, mogłoby się wydawać. Jednak gdy dziecko się urodziło, zaczęły się pierwsze zgrzyty. Mąż nie chciał pomagać przy dziecku, nie lubił się z nim bawić, nie lubił wychodzić na spacery. Tłumaczył się, że jest zmęczony po pracy (pracę miał biurową). Nie, że dziecka nie kochał, bo kocha je bardzo, ale nie lubi robić nic przy dziecku. Ja miałam serdecznie dość całodobowej opieki nad niemowlakiem, wstawania kilka razy w nocy, bez możliwości wyjścia choćby do fryzjera, więc gdy dziecko miało 1,5 roku, to poszło do żłobka, a ja do pracy. Oboje mieliśmy cały etat i oboje pracę biurową. Niestety tylko on miał prawo być zmęczony, ja musiałam nadal ogarniać dom i dziecko sama.
Teraz dziecko ma 4 lata. A ja jestem wykończona nieustannym zajmowaniem się wszystkim. Teściowa okazała się wścibską babą, która zawsze musi postawić na swoim i jest pełna żalu oraz pretensji do wszystkich. Po jednej akcji z nią wyrzuciłam ją z mieszkania i od tamtej pory uniosła się honorem i na szczęście nie przyjeżdża. Najchętniej wyrzuciłabym też męża z mieszkania, nie mogę na niego patrzeć, na tego lenia skończonego, który kąpie się raz w tygodniu, goli dwa razy w tygodniu, bo częściej nie trzeba, ale nie mogę, bo mieszkanie jest wspólne, choć pieniądze na nie dali nam moi rodzice. Jego rodzice dali 1000 złotych, które przy okazji ostatniej kłótni teściowa wypomniała.
To był błąd życiowy brać z nim ślub, a potem jeszcze kupić wspólne mieszkanie. Ja jeżdżę z dzieckiem na wycieczki, ja uczę je jeździć na rowerze, ja gotuję, sprzątam, piorę. A leń nie ma innego życia, tylko praca i dom. Chciałabym uwolnić się od tego małżeństwa. Chciałabym, żeby się wyniósł i żebym więcej nie musiała na niego patrzeć.
#ZkEp7
Woda porwała mnie błyskawicznie w momencie, kiedy zupełnie się tego nie spodziewałam. Zniknęłam pod wodą. Próbowałam wypłynąć na wierzch, ale nurt ciągnął mnie w dół, obrócił dookoła, tak że uderzyłam głową o dno. Wypłynęłam na wierzch, złapałam oddech, przy okazji wypijając trochę wody i nurt z powrotem porwał mnie na dół i obrócił. Ponieważ godziny na basenie zrobiły swoje, spokojnie, chociaż wewnątrz byłam przerażona, płynęłam po przekątnej, nie poddawałam się, nawet kiedy woda z powrotem porywała mnie w dół, a ja nie mogłam złapać oddechu. A przynajmniej starałam się płynąć, bo im bardziej machałam kończynami, tym bardziej oddalałam się od brzegu. Nurt co jakiś czas wywracał mnie, woda pod spodem wirowała, chociaż na powierzchni wyglądała spokojnie. Nie wiem, ile to trwało, ale udało mi się w końcu wypłynąć na tyle w bok, że nurt stał się lżejszy, a ja mogłam wreszcie dopłynąć do brzegu. Kiedy wyszłam, byłam absolutnie wykończona. Rodzice przywitali mnie śmiechem, nie widzieli tego, co się dzieje.
Nigdy nie powiedziałam im o tym, co zrobiłam i że mogłam wtedy zginąć. Przy falochronach umiejętność pływania nie ma dużego znaczenia. Na górze fale rozbijające się o nie mogą wyglądać spokojnie, ale to, co dzieje się pod spodem, to piekło nawet dla osób, które potrafią pływać.
#oiyya
Kiedy zaczęłam sypiać z moim chłopakiem, długo wstydziłam się mu o owym fetyszu powiedzieć, ale tego wieczoru, kiedy podczas igraszek wypowiedziałam te magiczne słowa: „Mów do mnie”, usłyszałam tekst, który momentalnie wszystko zakończył, a rozpoczął lawinę śmiechu.
„A kwadrat plus B kwadrat równa się C kwadrat” :D
#immPY
Jeżeli jest ktoś, kto wierzy w treść wszystkiego, co przeczyta w internecie, będzie to ona. Jeśli ktoś nie wie, co to powstanie warszawskie, jaki mamy system rządów w Polsce i kim jest wójt, wiedzcie, że mowa o mojej przyjaciółce. Funkcjonowanie cyklu miesięcznego kobiety jest jej obce. Gada tylko o ślubach, pierścionkach i chce wyjść za mąż za kogokolwiek, byle szybciej niż ja (choć tego głośno nie przyzna). Pisze z facetami na jakichś portalach i każdorazowo czuje się „porzucona i zdradzona”, jeśli ktoś się z nią nie umówi. Łyka jak młody pelikan wszystkie teksty w stylu „będziesz moją żoną”. Wtedy dzwoni do mnie szczęśliwa, że jakiś pioter_bmw1988 „poważnie się wkręcił” i ona nie wie, jak z nim rozmawiać.
Czy nie tylko ze związków licealnych się wyrasta, ale z przyjaźni też? Ja ją kocham jak rodzinę, ale zaczynam się męczyć i niecierpliwić, rozmawiając z nią. Tęsknię za czasami, kiedy jej trzpiotowatość mnie nie denerwowała...
#G2qha
No cóż…
Spadłam twarzą na beton. ALE! Praktycznie od razu wstałam jak gdyby nigdy nic.
Mam nadzieję, że nie pamięta, bo to tak trochę żenujące było.
#JqBgV
Czynników było więcej — najpierw czytanie mi książek, potem zachęcanie do samodzielnego czytania (co poskutkowało, czytam około 100 książek rocznie), zagadki logiczne i na krytyczne myślenie. Rodzice naprawdę zadbali, bym była istotą myślącą, potrafiącą krytycznie podchodzić do tematu, ale i rozwiązywać problemy. Jednocześnie bym „znała” i była świadoma świata (nie żeby moje dzieciństwo było sielankowe, ale jak zacznę teraz o tym opowiadać, to zabrzmię jak niewdzięczny gówniarz). Jednak posłanie mnie do prywatnej szkoły miało taki minus, że żyłam w bańce. Nie, nie finansowej, ale edukacyjnej, i jeśli chodzi o wychowanie. Teraz doświadczam szoku za każdym razem, gdy ktoś nie jest wyedukowany na podobnym poziomie co ja (ponieważ uznawałam, że są to podstawy) lub nie ma takiego podejścia do zdobywania wiedzy (nauka nie jest twoim obowiązkiem, jest przywilejem — słowa, z którymi się tak absolutnie zgadzam). Podobnie gdy ktoś nie zna zasad etykiety i eleganckiego wypowiadania się albo nie umie się ubrać stosownie do miejsca i okoliczności.
Ja wiem, to nie są problemy pierwszego świata, właściwie to w ogóle nie jest problem, a jak już, to leży we mnie, ale od dłuższego czasu siedzi mi to w głowie i chciałam się tym podzielić.
#oq27H
Spotykam się z kobietą od ponad miesiąca. Byliśmy na kilkunastu randkach, zostałem na noc siedem razy. A prawdziwą twarz zobaczyłem dziś, kiedy obudziłem się obok… nieznajomej. Najwidoczniej wcześniej musiała wstawać przede mną i się malować, bo przecież z rana była zawsze taka piękna. A dzisiaj? Ja nie mówię, że kobiety bez makijażu są brzydkie, ale ona jest całkowicie inna niż przedtem. Nie poznałbym jej bez makijażu na ulicy!
Jak na razie jestem w ciężkim szoku, że można się tak ukrywać. Coś nieprawdopodobnego.
#g0Uxi
Nagle widzę, że narzeczona zatrzymuje się po przeciwnej stronie ulicy naszym dość nietypowym autem. No nic, idę do niej, plackiem rzucam się na tylne siedzenie. „Dzięki, kotku, kochana jesteś...”. Cisza. Może się obraziła? „No nie złość się na mnie” – zaczynam bełkotać jakieś mętne przeprosiny. No ale coś ewidentnie nie pasuje... Podnoszę wzrok, a tam jakiś obcy facet! Emeryt, który wyglądał, jakby zaraz miał dostać zawału. No ja się nie dziwię: prawie 2-metrowy, obcy, wydziarany, długowłosy brodacz nazywa cię per „kochanie”. Przeprosiłem grzecznie przestraszonego emeryta i wyszedłem z jego auta.
Narzeczonej nic nie powiedziałem, bo miałaby ubaw przez długi czas ;)
#dFEyw
Czuję, że jak już się od nich wyprowadzę, to nie będę raczej do nich dzwonił, czuję, że będą dzwonić po szofera lub żeby zrobić im duże zakupy, bo przecież samochód jest. Matka tylko narzeka, ojciec narzuca swoją wolę, dziadkowie wywierają nacisk. Na moje ostatnie urodziny usłyszałem od babci, że mam przynosić pociechę rodzicom i skończyć studia. Szczerze mówiąc, mam tego wszystkiego dość i zostawię ich. Zwłaszcza że chcę zająć się swoją rodziną. Rodzina mojej dziewczyny jest dla mnie milsza niż moja własna. Zacząłem zauważać, jak dużo mam symptomów z dysfunkcyjnej rodziny. Z reguły jestem cichym chłopakiem, bo zawsze moje zdanie/opinia, pomysł był zabijany w zarodku.
Czuję się strasznie obcy w towarzystwie moich rodziców. Cieszę się, że mam ogromne wsparcie ze strony mojej dziewczyny, bo gdyby nie ona, siedziałbym dalej w tym ułudnym wrażeniu dobrej rodzinki. Wisienką na torcie jest wybuchowość mojego ojca i to, że ja mam robić tak, jak on zagra. Mam tylko nadzieję, że szybko otrząsnę się i nauczę normalności, prawdziwej normalności. Pozdrawiam i życzę dużo zdrowia.