#Hdj0r
Jestem życiowym przegrywem i dowodem na to, że można dać się wyr...chać tak samo więcej niż raz.
PS On nie wie, że ja wiem, jak się odegrać?
Jestem życiowym przegrywem i dowodem na to, że można dać się wyr...chać tak samo więcej niż raz.
PS On nie wie, że ja wiem, jak się odegrać?
#kW5wK
Taki stary chłop, a nabierasz się na taki catfishing. W dobie wszystkich filtrów w internecie i innych tego typu sztuczek, naprawdę myślisz, że po drugiej stronie siedzi 19-letnia dziewica, córka arabskiego milionera? Już Cię poprosiła o przelew np. na bilet do Polski żebyście się poznali, bo nie może wiązać pieniędzy od tatusia, żeby się o Tobie nie dowiedział? Czy jeszcze do tego nie doszliście? XD
Nigeryjskim ksiazetom tez odpisujesz?
#y143F
Mówiono mi, że to tylko chwilowe, że za niedługo to wszystko mi przejdzie. Nie przeszło. Od wypadku minęły dwa miesiące, a ja jestem zmuszana (codziennie z trzęsącymi się rękami na kierownicy) dojeżdżać do pracy tą samą drogą, na której była kolizja. Prześladuje mnie ten widok nawet w snach i nie jestem w stanie sobie z tym poradzić. Od października zaczynam studia w większym mieście, gdzie będę musiała się poruszać samochodem i szczerze nie wyobrażam sobie tego. Bardzo nie chcę być „ułomna” w tej sprawie, bo przecież jazda samochodem jest „taka prosta”. Niestety nikt nie rozumie, że ja codziennie toczę ze sobą wewnętrzną walkę, aby zmusić się do jazdy. A najgorsze jest to, że powoli zaczynam już tę walkę przegrywać.
Ja pierwsza kolizje zaliczyłam po 10 latach jazdy, za to od razu z grubej rury z autobusem MPK. Poza wymianą błotnika, zderzaka, nadkola i reflektora w moim aucie i lekkim zarysowaniu autobusu, nic się nie stało. Mąż posadził mnie za kółko swojego auta od razu w ten sam dzień, bo "jak spadniesz z konia, to musisz od razu wrócić na siodło". Było trochę leku na początku, ale z czasem przeszło. Myślę, ze Ty potrzebujesz sobie odpuścić. Doszło do kolizji, ok. Co jeśli dojdzie do następnej? Trochę stresu i wydatków (auto do naprawy/ kasacji, droższe ubezpieczenie). No i co? Świat się nie skończy, prawda? Oczywiście zdarzają się też wypadki, gdzie ktoś ucierpi, ale takie wjechanie komuś w tyłek przez zagapienie raczej rzadko się tak kończy. Zluzuj. I jeździj jak najwięcej
Nie bierz sobie tego tak bardzo do siebie. Tak czasami bywa po prostu. Nawet najlepszym kierowcom zdarza się stłuczka. Mój tata jest instruktorem nauki jazdy. Miał 30 lat bezszkodowej jazdy, mandatu nawet nigdy nie dostał, strasznie ciśnie o bezpieczną jazdę i bycie uważnym za kierownicą.
Miał, bo w zeszłym roku się spieszył, zagapił i przydzwonił w kogoś na parkingu :D A nie uważam, żeby mój tata był złym kierowcą. No po prostu zdarza się najlepszym.
Pamiętaj, że jak nikomu się nic nie stało, to to najważniejsze. Staraj się po prostu zachować większą ostrożność przy kolejnych jazdach.
#fmbHd
Był jeden problem — ona jedynaczka, z dobrego domu, w miarę bogata, mało kto ma dwa mieszkania w wieku 23 lat. Ja pochodzę z biednej rodziny, w domu był alkoholizm. Wstydziłem się tego wtedy, trochę ja okłamywałem. Dodatkowo miałem wtedy długi, byłem uzależniony od hazardu. Oczywiście ona nie wiedziała o niczym. Żeby to ukryć, musiałem kłamać. Nigdy nie poznała mojej rodziny, wtedy by wyszły kłamstwa.
Gdy już sobie poradziłem z hazardem, spłaciłem długi, postanowiłem wyjechać za granicę, miało być na chwilę, na trzy miesiące.
Wszystko szło dobrze, zarabiałem, odkładałem, ale zacząłem grać i przegrałem oszczędności. Ona pytała, kiedy będę, ja odkładałem przyjazd — z pustymi kieszeniami nie mogłem wrócić. Z każdą wypłatą przegrywałem, chciałem się odkuć i wrócić z pieniędzmi. Bałem się, wstydziłem przyznać, że jestem bankrutem, że jestem uzależniony. Dla jej rodziców, rodziny ważne były pieniądze, w jakiś sposób określały status. Za każdym razem gdy byłem w ich towarzystwie, czułem się gorszy.
Nie wiedziałem, jak mam jej wyznać prawdę, było tyle kłamstw. Jedyne co nimi nie było, to że ją bardzo kochałem, myślałem, że to jest ta jedyna. Widziałem, że ona też bardzo mnie kocha, a mimo to zerwałem z nią, uważałem wtedy, że to najlepsze wyjście, bo i tak mnie zostawi, jak się dowie prawdy.
Byłem idiotą, naprawdę to była ta jedyna, ta prawdziwa miłość.
Minęło pięć lat, było kilka dziewczyn, ale z żadną nie czułem tego czegoś. Często myślę o niej, wiem, że ją bardzo zraniłem. Gdyby nie moja głupota, miałbym dziś cudowną żonę i dziecko.
Pewnie komentarze nie będą przychylne, i zasłużenie. Zastanawiam się, czy nie spróbować jej odzyskać, tylko czy jest sens, czy tylko nie pogorszę sytuacji, dużo się wycierpiała.
nie miałbyś - nie wyleczyłeś się z choroby - zmarnowałbyś życie swojej dziewczynie albo żonie
W sytuacji, w której ją postawiłeś, miała pełne prawo Cię zostawić, ale nie dałeś jej szansy podjąć tej decyzji samej, zrobiłeś to za nią. Trzeba bylo sobie zrobić prosty rachunek zysków i strat - gdybyś jej powiedział prawdę, w najgorszym wypadku byscie się rozstali. Zrywając z nią sam zagwarantowałeś sobie najgorszy możliwy scenariusz. To trochę jakbyś miał gdzieś pojechać samochodem i pomyslalbys że jest ileś procent szans, że tej podróży nie przeżyjesz, a skoro tak, to lepiej sobie od razu strzelić w głowę. Nielogiczne, prawda? Rób sobie rachunek zysków i strat przed takimi decyzjami, chociaż próbuj podejść do tego z chłodną głową. Nie wiem w jakiej atmosferze się rozstaliście, jeśli ona Cię nie nienawidzi, to możesz spróbować się z nią skontaktować i przynajmniej wyjaśnić co się wtedy stało. Byłoby miło chociaż dać jej domknięcie. Jeśli nie będzie zainteresowana, nie naciskaj. Jeśli układa sobie życie z kimś innym, nawet jej nie mów, że chciałbyś jeszcze jedną szansę, nie ma jej co mieszac w głowie. A jeśli Cie wysłucha, wybaczy i da kolejną szansę, bądź z nią szczery już wszystkim i zawsze. Sama mam taki szczery i w pełni transparentny związek i nic nie tworzy takiej bliskości.
#glDaY
Świadczyłoby to, że angielski idzie Ci znacznie lepiej niż polski ;)
#qGlo5
Ja też nie swietowalam zbytnio osiemnastki, bo nie miałam z kim, tylko impreza dla rodziny. Mam 29 lat i ani ja na co dzień o tym nie pamiętam, ani żadne z moich znajomych nigdy nie wspomina swoich osiemnastek. Ani się obejrzysz i straci to dla Ciebie znaczenie
Może 20 zrób bardziej wypasioną? Wiem, że ludzie lubią obchodzić bardziej hucznie "okrągłe" urodziny, więc to by akurat pasowało
#73Lkp
Od zawsze lubiłam zwierzęta, nieważne co to było, kot, pies czy inne futro, ale wiadomo, zwierzątko – szacunek i troska mu się należy. Człowiek ma wolną wolę, ogarnie życie i sobie poradzi, a ze zwierzętami różnie bywa. Od zawsze chciałam mieć zwierzę i były obecne w moim dzieciństwie, czego nie ukrywałam przed swoim partnerem. Obojętnie co to było, kot czy pies, fretka, stare, młode, bez nogi, bez oka... nieważne. Ważne dla mnie było, aby dać poczucie bezpieczeństwa i przynależności. Zawsze było mi szkoda niechcianych zwierząt, często jeśli znalazłam zwierzę na ulicy, to je przygarniałam (mama też nie była zbytnio z tego zadowolona), najczęściej były to bezpańskie koty.
Pracuję w pewnym magazynie, gdzie właściciel ma koty, którymi się niezbyt zajmuje. Oczywiście kupuje dla nich pożywienie, ale karmienie i dbanie o zwierzaki przypada nam, pracownikom. Jeden z tych kotów został potrącony przez samochód, musieli mu amputować łapę. Jako że kot nie jest już „perfekcyjny”, właściciel już go nie potrzebował i chciał go oddać, a że to ja to zwierzę wychowywałam (będąc w pracy), postanowiłam go adoptować, wiedząc, że nie poradzi sobie, żyjąc na zewnątrz, za magazynem, z trzema nogami, między pędzącymi autami.
Jako że mieszkam z partnerem, chciałam, abyśmy podjęli decyzję razem (dodam tylko, że on nie cierpi kotów). Przedstawiałam swoje argumenty, wiedząc, że nikt nie zechce „wybrakowanego” zwierzęcia i powiedziałam, że nie chcę go skazywać na czekanie w schronisku nie wiadomo ile czasu, i że to zwierzę jest dla mnie ważne. Chciał zepchnąć decyzję na mnie i stwierdził, że on nie chce kota, bo będzie sierść i to on będzie się musiał nim opiekować, ponieważ ja mam dwie prace (nie ma mnie w domu przez 3 dni w tygodniu od 6-22, chcę odłożyć pieniądze na własne mieszkanie, gdy on siedzi w domu i gra w gry).
Nie kłóciłam się. Powiedziałam, że rozumiem i zaproponowałam rozstanie. Po co trwać w relacji, gdzie facet nie proponuje ślubu po tylu wspólnych latach, nie ma żadnych planów odnośnie do przyszłości, o dzieciach nie chce słyszeć i jest tylko, żeby być? Z dwojga złego wolę tego zwierzaka. Teraz siedzę, czekam na wieści o amputacji od szefa i powrót „jeszcze partnera” z wakacji u mamy. Nie wiem, czy dobrze zrobiłam, ale mam nadzieję, że podjęłam dobrą decyzję.
PS Co, do opieki w dni, które pracuję do późna, już umówiłam się z koleżanką, że będzie dotrzymywała towarzystwa kociakowi, a ja jej za to zapłacę. Nie wiem tylko, kiedy facet zamierza się spakować i ulotnić.
Znaczy generalnie dobrze, że z nim zerwałaś, bo 10 lat stagnacji związku nie wróży dobrze, ale... Z tego co napisałaś wynika, że powodem rozstania dla Ciebie jest to, że partner się nie zgodził na coś, czego Ty chcesz. A to jest niewiarygodnie toksyczne z Twojej strony.
Kot uratował Cię przed zmarnowaniem sobie życia.
#j47AI
Pamiętajcie, na fast fooda zawsze zdążycie pójść jako nastolatkowie, studenci, osoby dorosłe. To co przygotuje ci mama, tata, babcia, dziadek jest milion razy lepsze niż najlepsze specjały, bo jest dawane z serca.
A w czym przeszkadzałoby komukolwiek, że czasem zje fast fooda ? Babcia się obraziła że po jej obiedzie chciałeś coś jeszcze zjeść? Nie każdy posiłek jest robiony z sercem, czasami jest to cos czego nie lubisz ale jest ci wmuszane, bo wszyscy to dostali i jak nie zjesz to nic innego nie dostaniesz.
#Ud9xu
Teraz jestem trochę większa, ale nie wyglądam jak wieloryb.
Chłopcy zawsze byli zainteresowani moimi koleżankami. Nieważne, z którą z nich byłam – to one zawsze dostawały więcej uwagi, więcej komplementów, więcej wszystkiego. Prosili je o numer telefonu, pytali o Instagrama, Snapa. To je zagadywano. Ja zawsze byłam z boku. Nigdy nie dostałam komplementu od chłopaka, nigdy nie dostałam od żadnego uwagi. Ostatnio razem z koleżanką dla żartu założyłam konto na portalu randkowym. Do niej od razu napisało mnóstwo chłopaków, do mnie prawie nikt. A jeśli już ktoś się odezwał, to okazywał się zbokiem. Nawet jeśli w opisie miał, że szuka kogoś na poważnie, to i tak szybko wychodziło, że chodzi tylko o jedno. Inni mnie ghostowali i przestawali odpisywać. Moja koleżanka w tym czasie pisała już z kilkoma naraz i rozmowy toczyły się normalnie, jakby faktycznie byli zainteresowani. A ja patrzyłam na to i miałam wrażenie, że znowu zostałam gdzieś z boku.
Najgorsze jest to, że na tym portalu miałam normalne zdjęcia. Nie wyglądałam tam źle. Naprawdę wyglądałam dobrze. Nie było widać mojej wagi (nie to, że chcę ją ukrywać). Więc dlaczego do mnie odezwało się tak mało osób? Dlaczego akurat zboki? Co jest ze mną nie tak?
Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze to, że żyje we mnie strach, że komplementy od moich przyjaciółek są nieszczere, że one też w głębi duszy uważają mnie za obrzydliwą, brzydką czy gorszą.
1. Jak zależy Ci na byciu adorowana przez typów w klubie czy na tinderze to spinaj dupę i leć na siłownię i dietę.
2. Jeśli zależy Ci na znalezieniu chłopaka, z którym stworzycie udany związek to skup się na tworzeniu relacji z mężczyznami, którzy choć trochę zwracają na Ciebie uwagę - są dobrymi kolegami, fajnie wam się spędza czas, może akurat wyjdzie z tego coś ciekawego.
Pamiętaj, że w tych grupach chłopaków, którzy zagadują w klubach do Twoich koleżanek, też często stoją z boku Ci mniej pewni siebie, wycofani, bo zostali wiele razy odrzuceni. Może warto lepiej się rozglądać i samej zagadać, albo przynajmniej się uśmiechnąć? :)
#RermH
Musisz sie jednak przeprosic z terapia, bo inaczej nawet jak poznasz jakas dziewczyne, to nie stworzysz z nia trwalego zwiazku. Psychologiem sie nie przejmuj, dla niego to jest praca, on nie bedzie cie ocenial.
Zamiast się odgrywać lepiej popracuj nad sobą, bo to Ty sobie takich facetów wybierasz.
Zostawić go i pójść na terapię, żeby już nigdy więcej nie wpuścić takiego gnoja do swojego życia.