#TCGsI
Wtedy: Prawie 17-latka, szara myszka, porządna, skromna i ułożona dziewczyna. Wychowałam się w bardzo religijnej rodzinie. Sama od dziecka udzielałam się w różnego rodzaju przykościelnych grupach i organizacjach, jeździłam na pielgrzymki, śpiewałam w chórze, brałam udział w Dniach Młodzieży.
Nie byłam atrakcyjną nastolatką — tego typu „wartości” były mi obce. Proste włosy zawsze związane w warkocz, brak makijażu, długi rękaw, koszula dopięta na ostatni guzik, szary golf. Miałam swoją grupę przyjaciół jeszcze od podstawówki, nie chodziłam na imprezy, zawsze wcześnie wracałam do domu.
Pierwszy najgorszy dzień w moim życiu: O tej porze roku szybko nadchodził wieczór. Wracałam ze spotkania w salkach katechetycznych, tym razem sama, bo przyjaciółka była chora. On o tym wiedział. Wystarczyły 3 minuty, worek na głowę i uprzednio otwarte drzwi do piwnicy.
Drugi najgorszy dzień: Wtedy dowiedziałam się, że zaszłam w ciążę.
Trzeci najgorszy dzień: Poród.
Moja mama ciągle mnie przekonywała, żebym nie oddawała chłopca. A ja nie chciałam go urodzić. Chciałam być czysta do ślubu. Chciałam być normalną nastolatką. Chciałam być przykładem porządnej dziewczyny. Czułam się obdarta ze skóry, z godności, ze wszystkiego. Wiedziałam, że dziecko nie jest niczemu winne, jednak ja czułam inaczej — dla mnie ono nie miało prawa zaistnieć, tak jak jego ojciec nie miał prawa mnie skrzywdzić. Ale to zrobił. Rodzice zakazali mi aborcji, traktowali jak świętą męczennicę. Ja zdecydowałam się oddać go zaraz po urodzeniu. Oni za tę decyzję wyrzucili mnie z domu.
To był mój wybór. Jednak do dzisiaj się boję, że ten młody człowiek będzie chciał mnie kiedyś odnaleźć. Że mnie zapyta, dlaczego go oddałam. Dlaczego go nie chciałam. Że będę musiała mu opowiedzieć, w jaki sposób został poczęty. Że będzie podobny do ojca. Albo że stanie się taki jak on. Staram się jednak o tym nie myśleć. No i dzisiaj jakoś wszystko dobrze się układa. Zajęło to trochę czasu, ale mimo powracających w nocy koszmarów staram się wieść w miarę normalne życie. Nie odwróciłam się od Boga i mam wrażenie, że i On nie odwrócił się ode mnie. Ludzie to zrobili.
#SBZqy
Pewnego popołudnia miałam do załatwienia kilka spraw, więc musiałam wyjść z domu. Nie chciałam zostawiać prania w pralce, bo bardzo szybko zaczyna śmierdzieć. Stwierdziłam, że poczekam, aż pralka skończy cykl. I tak czekam pół godziny, godzinę, po czym przypomniałam sobie, że ja żadnego prania nie robiłam. Ale sąsiad z klatki obok już tak...
#i2H43
Czasem jeżdżę do pracy bardzo wcześnie rano, na piątą lub wpół do, skontrolować zamówienia. Potem naturalnie wychodzę koło 13. Wsiadam zwykle na „startowym” przystanku mojego autobusu. Zwykle o tej barbarzyńskiej porze jestem sama. Tego dnia wsiadł ze mną młody mężczyzna. Założyłam słuchawki na uszy i poszłam usiąść. On usadowił się w przeciwnym krańcu. Autobus ruszył. Po minucie zauważyłam dziwne zachowanie faceta... Patrzył na puste siedzenie naprzeciwko niego, gestykulował i się śmiał. Wyglądał, jakby prowadził rozmowę z dobrym kumplem. Nie umiem tego określić, ale... on nie wyglądał na chorego psychicznie, naprawdę. Gdyby nie to, że tamto siedzenie było puste, mogłabym przysiąc, że jestem świadkiem przyjacielskiej konwersacji. Dyskretnie zsunęłam jedną słuchawkę z ucha, przypatrując się odbiciu mężczyzny w szybie. Usłyszałam:
– Tak... nie... No co ty, przecież dzwoniłem tam w zeszłym tygodniu... Ha, ha, ha, tak, masz rację, wszystkiego trzeba samemu pilnować... Piwo dzisiaj? Nie, stary, pracuję jutro...
Pomyślałam dobie, że może ma słuchawkę w uchu i gada przez telefon, a machanie rękami? Bo to mało ludzi tak robi?
Autobus dojeżdżał do przystanku. Facet wstał, szykując się do wyjścia. Musiał stanąć dość blisko mnie. W tym momencie ja już miałam go wymazanego ze świadomości i w lekkim letargu gapiłam się w okno.
– On mówi, że nie używamy słuchawek do telefonu. Są niewygodne.
Prawie podskoczyłam na metr w górę. Facet patrzył prosto na mnie.
– Co? – wydusiłam.
– Nie używamy słuchawek. Są niewygodne. I wolimy rozmawiać osobiście.
Zaschło mi w gardle. Facet patrzył na mnie przez chwilę, po czym odwrócił się i wysiadł.
Na pewno nie wypowiedziałam myśli o słuchawce na głos. Skąd to wiedział?
Nie powiedziałam o tym nikomu. I nie wiem sama, co o tym myśleć. Historia jak z jakiejś creepy pasty...
#j1ZA6
#tfjaJ
Dziękuję Ci, kolego, uratowałeś mi tyłek! :D Mam nadzieję, że nie wpadłeś przeze mnie w kłopoty.
PS. Portfel się znalazł, oczywiście był w drugiej torebce. „Ach, te kobiety” :D
#jAkxz
Próbowałam z tym walczyć. Wmawiałam sobie, że jest możliwe cesarskie cięcie, nie tylko poród naturalny, ale nie przekonało mnie to, bo nie w samym porodzie problem. Na widok kobiet z ciążowymi krągłościami robi mi się źle: czuję niepokój, strach, że mnie też kiedyś to spotka... Jak widzę scenę ciąży i porodu w jakimś filmie, to szybko przełączam, bo po prostu czuję, jak narasta we mnie panika i strach. Oblewa mnie pot. Małe dzieci, takie do 3 roku życia, też mnie strasznie irytują. Nie są dla mnie ani słodkie, ani urocze. Jednak w przyszłości chciałabym mieć dziecko. Bez problemu zgodziłabym się na adopcję np. 4-, 5-latka (obojętnie jakiej płci). Pokochałabym jak swoje, bo to przecież nieważne, kto spłodził, tylko kto wychowa. Tylko czy są jeszcze faceci, którzy nie mają parcia na swoje geny? Zawsze wydawało mi się, że to przecież bez różnicy, a jak się kocha partnerkę, to nie będzie się naciskać na ciążę, do której ona nie jest w stanie psychicznie się przygotować i panikuje na samo słowo „ciąża”. Często widzę też opinie facetów, że dzieci z domów dziecka to nie, na pewno z nimi coś nie tak, ale ja znam przykład z życia dokładnie odwrotny (dziecko z domu dziecka miłe, ułożone, a rodzone zachowuje się okropnie), więc nie ma na to reguły.
Tak sobie czasem rozmyślam, że w przyszłości nie będę musiała rodzić dzieci, tylko adoptuję wraz z mężem — byłabym wtedy taka szczęśliwa. Od razu przestaję czuć ten lęk, strach i panikę. Po prostu chyba nie nadaję się do zachodzenia w ciążę i rodzenia.
Jak sądzicie, czy jeśli nie mogę urodzić dziecka, to jestem skazana na samotność?
Bo jednak sporo facetów ma parcie na przekazanie genów, nawet jeśli mieliby się tym dzieckiem nie zajmować. Boję się, że przez to nie znajdę nigdy faceta.
#z8YrC
Kinga była córką moich pracodawców. Różniła się od dziewczyn, które do tej pory znałem, była uprzejma i miała taką klasę i skromność. Zostałem zatrudniony, żeby pomalować dom i zrobić siłownię z dodatkowego pomieszczenia, lubiłem tam przychodzić — ze względu na nią. Kiedy rodzice Kingi wychodzili z domu, zawsze proponowała mi kawę i dużo rozmawialiśmy. Dziwiłem się, że mnie zagadała, byłem tylko biednym, nic nieznaczącym robotnikiem, ona miała raczej znajomych innego pokroju. Tak naprawdę nie wyobrażałem sobie nic, wiedziałem, gdzie jest moje miejsce, mimo że Kinga bardzo mi się podobała, wiedziałem, że nie mam u niej szans, jej rodzice chyba by mnie wykastrowali. Dziwiło mnie, że tak dobrze się rozumiemy, różniło nas prawie wszystko — ona była na pierwszym roku psychologii, ja ledwo co skończyłem technikum gastronomiczne. Ona z dobrego domu, ja wychowany w domu dziecka. Dodatkowo było między nami pięć lat różnicy — ona lat 20, ja 25. Mimo to zakochałem się, no i któregoś dnia siedząc w kuchni, po prostu zaczęliśmy się całować. Ona była taka niewinna i grzeczna, że rozczulało mnie to. Podświadomie czułem, że pakuję się w kłopoty, ale ona też wydawała się taka we mnie zakochana, byłem w nią tak wpatrzony, że byłbym w stanie nawet uciec z nią na koniec świata.
Miałem 25 lat, ale pierwszy raz tak wpadłem po uszy.
Kiedy Kinga zaszła w ciążę i poinformowaliśmy o tym jej rodziców, wybuchł skandal, stwierdzili, że jestem śmieciem, prostakiem i jakim prawem śmiałem dotknąć ich córkę.
Kinga wprowadziła się do mnie, staraliśmy się jakoś przeżyć, oczywiście musiałem szukać nowej pracy, bo jej rodzice wyrzucili mnie na zbity pysk. Kiedy urodziła się Ola, był problem z dalszym wynajmowaniem naszego mieszkania i wprowadziliśmy się chwilowo do mojego kumpla. Kinga od początku mówiła mi, że Jarek dziwnie na nią patrzy, komentuje jej wygląd i nie chce z nim mieszkać. Szukałem mieszkania, ale to trwało, a ona ciągle narzekała. Szczerze mówiąc, uważałem, że trochę przesadza. Do końca życia będę żałował, że wtedy jej nie posłuchałem, Jarek ją wykorzystał, i to przy dziecku, kiedy ja byłem w pracy.
Kiedy przyszedłem do domu, Kinga pakowała walizki i płakała, wygarnęła mi, że żałuje, że w ogóle zwróciła na mnie uwagę, bo przeze mnie ma same problemy i gdyby mieszkała nadal z rodzicami, nigdy nie miałaby do czynienia z takimi ludźmi.
Byłem wściekły na siebie, że zamiast ją wspierać, olałem sprawę. Wlałem wtedy Jarkowi i wyprowadziłem się, ale wściekłość nie minęła.
Kinga wróciła do rodziców. Ja wyjechałem do pracy do Anglii. Chciałem jakoś zapomnieć. Kiedy wróciłem, Kinga miała już męża architekta (oczywiście rodzice wniebowzięci), a teraz jest w ciąży.
Widuję Olę na tyle, ile mogę, i na ile Kinga mi pozwala, bo zrobiła się w stosunku do mnie obcesowa i zimna.
Mimo że ona już całuje inne usta, to ja nigdy o niej nie zapomniałem. Czasem kiedy coś mi mówi o małej i patrzymy sobie w oczy, widzę, że ona o mnie też nie.
#8NDu5
Kilka miesięcy przed maturą zaczęłam czuć czyjąś obecność u siebie w domu. Ktoś ewidentnie od czasu do czasu do mnie zaglądał. Paraliżował mnie wtedy strach, uczucie spojrzenia palącego plecy nie pozwalało się ruszyć. Bałam się wtedy wstać od biurka i wyjść z pokoju czy obrócić się w łóżku, kiedy spałam twarzą do ściany. Często dało się wyczuć zapach męskich perfum. Trwało to chwilę, po czym „gość” znikał i atmosfera w pokoju robiła się na powrót normalna. Niejeden w tym miejscu udałby się do egzorcysty, ja sama jednak nie wierzę w ich moc. Ot, jest druga strona, nie ma piekła, nie ma nieba, są za to byty, które czasem chorują i przez to mają bardzo nieprzyjemną aurę. Nic wielkiego, z takimi też miałam do czynienia, chociaż fizycznej krzywdy żaden zrobić nie może. Może jedynie wywołać wrażenie jakiegoś bólu, mój „gość” jednak pojawiał się tylko na chwilę i znikał. Ignorowałam więc ten fakt, czekając, aż się znudzi.
Nie znudził się. Po roku takich podchodów moja głowa dostroiła się do niego na tyle, że się do mnie odezwał. Zaczęłam go częściej czuć, słyszeć, czasem migał mi przed oczami. Na chwilę obecną mogę z nim całkiem swobodnie rozmawiać, niewiele osób o tym wie, a te wtajemniczone również mają z nim kontakt. Czuję jego dotyk w postaci prądu na skórze, jako uspokajające ciepło rozchodzące się po całym ciele, kiedy jestem czymś zdenerwowana. Wiem, jak wygląda, jak ma na nazwisko, kim był za życia. I wiem, że to człowiek, któremu kiedyś zostawiłam różę na zniszczonym grobie. To brzmi jak totalne szaleństwo, ale dorobiłam się przyjaciela w zaświatach, a jeszcze niedawno wyśmiałabym sam pomysł nawiązania „ludzkiego” kontaktu z kimś z drugiej strony.
#2dnni
Jestem bardzo podobna do mojej mamy, więc mnie już za wnuczkę nie uważała. Pamiętam, że było mi niesamowicie przykro. To moje jedyne wspomnienie związane z babcią.