#XkW6O

Kiedy byłam dzieckiem, mniej więcej przełom podstawówki i gimnazjum, byłam strasznie samotna. W domu dużo alkoholu, co wiązało się z odrzuceniem przez rówieśników, wyzwiskami. W tym okresie starsza siostra wyjechała na drugi koniec Polski, by studiować. Musiała się również sama utrzymywać, w związku z czym dużo pracowała i rzadko mnie odwiedzała.
Właśnie wtedy wymyśliłam sobie przyjaciela. Miał na imię Iggy, był nieco starszy niż ja. Wysoki, szczupły chłopak o mlecznobiałych włosach sięgających do ramion. Był zawsze, gdy się bałam, gdy było mi źle, gdy miewałam myśli samobójcze. Stał zawsze obok, kiedy podcinałam się żyletkami i prosił, bym przestała.

Dorosłam, stanęłam na nogi, wyniosłam się z toksycznego domu. Iggy coraz rzadziej mnie odwiedzał. Już nie stał przy łóżku, gdy zasypiałam, już nie gościł w moich snach.
Mam ponad 20 lat, a ciągle zastanawiam się jak bardzo musi być zdesperowany człowiek, by jego mózg wyimaginował "człowieka", który jest jednocześnie najlepszym przyjacielem, obrońcą, wsparciem i terapeutą w jednym. Choć minęło już tyle czasu, nadal tęsknię za kimś, kogo nigdy nie było...
jaijuz Odpowiedz

Nie nazwałabym tego desperacją. Ja widzę w tym poniekąd siłę Twojego charakteru. Bo to zdrowa część Ciebie wytworzyła sobie tego przyjaciela, żeby sobie poradzić z trudnościami - i to Ci się udało. To, że potrzebowałaś stworzyć sobie taką postać, nic nie zmienia - Iggy był częścią Ciebie samej i przemawiał twoim głosem

honey100 Odpowiedz

Smutne 😥

Dodaj anonimowe wyznanie