Mam około 170 cm i ważę jedynie 45 kg w wieku 14 lat. Jedna osoba z grona moich znajomych stwierdziła, że mam anoreksję i powinnam udać się do szpitala psychiatrycznego, bo tak nie może być. Z kolei rodzina oraz osoby znające mnie zdecydowanie lepiej wiedzą, że jem naprawdę dużo i w ich oczach powinnam już być otyła. Najbardziej w tym wszystkim denerwują mnie moi rodzice, którzy jak ja od zawsze byli chudzi. Jednak teksty w stylu „jeśli chcesz przytyć, to jedz więcej normalnego jedzenia, a nie same słodycze ci w głowie” i podobne są na porządku dziennym.
Ich obsesja na punkcie mojej wagi jest na tyle silna, że niedawno poszli ze mną do lekarza. Pani doktor zrozumiała, że mnie to denerwuje i mam dość, więc porozmawiała z moim tatą, pytając, czy w moim wieku on był równie chudy. Odpowiedział, że tak i moja mama też była chuda. Pani doktor podsumowała go jednym zdaniem: „Jeśli chce pan, żeby córka była gruba, to niech pan zaadoptuje sobie inną”.
Dodaj anonimowe wyznanie
Brawa dla lekarki!
Profilaktycznie możesz zrobić kompleksowe badanie krwi. Ogólnie warto być z tym na bieżąco i można wykluczyć bądź określić odstępstwa od normy.
Wszelkie normy (wzrostu, wagi, czegokolwiek) są wynikiem średniej. Ktoś musi "zaniżać", a ktoś inny "zawyżać", żeby ta średnia wyszła. Jeśli wyniki badań masz dobre i żadnych zdrowotnych problemów, to bądź wdzięczna lekarce i nie przejmuj się półgłówkami, nawet jeśli są nimi Twoi rodzice.
Nie musisz tyć. Ciesz się życiem, każdy ma tylko jedno.
Może Ci tak zostanie, bo taka Twoja uroda po rodzicach, może nie - mam w rodzinie dwie osoby, którym lekarka w dzieciństwie powiedziała, że jakby kręcili film o dzieciach z obozu koncentracyjnego, to powinny się zgłosić, bo wyglądają odpowiednio... Jedna jest teraz otyła, druga po latach bycia grubasem zmieniła dietę i jest szczupłą osobą, ale nie tak, jak w dzieciństwie.
Natomiast moja koleżanka ze szkoły od zawsze ma proporcje takie, jak Twoje. I - no właśnie - od dziecka tak wygląda i tyle. Korzysta z tego tak, że uprawia sporty, w których bycie lekkim i wysokim to zaleta ;) Jej siostra o podobnej posturze przez jakiś czas dorabiała jako modelka.
Wykorzystaj swój wygląd jako atut albo go olej na tyle, na ile możesz i wiedź możliwie najlepsze życie ;)
Wrzuć ten post na jakąś grupkę typu fitatu czy siłownia, to Cię wyjaśnią, że ludzie nie są różni. Wszystko zależy od spożywanych kalorii XD.
A tak serio, to współczuję. Niestety ludzie mają taką mentalność, że myślą, że dzieciaki mogą się komentować jak chcą, bo te nie "odpyskują"
Nie chodzi o to żeby porównywać się do innych i na siłę jeść tyle, co oni. Chodzi o to, żeby jeść po prostu zdrowo i tyle, ile potrzebuje nasz organizm. Wszystko jest OK, dopóki nie żywisz się samymi śmieciowymi rzeczami, przez które nie masz już miejsca na coś zdrowszego.
A może należałoby sprawdzić czy nie masz nadczynności tarczycy bądź anemii, a nie gadać jak ta niedouczona lekarka
I nadczynnośc tarczycy i anemia daje objawy dodatkowe objawy. Lekarze maja patrzeć na pacjenta całościowo, jeśli się dobrze czuję to co leczyć? (Nie mówię tu o męskim "nic mi nie jest" a potem się okazuje że tydzień z zawałem serca chodził, tylko nie chciał iść do lekarza). Zawsze znajdzie sie jakiś wynik na ktory jest odpowiednia tabletka, ale jeśli nie daje on objawów to się to najwyzej monitoruje. Są ludzie którzy dużo jedzą i są tak chudzi - po prostu. I lekarka świetnie postąpiła bo właśnie takie patrzenie w talerz Autorki i ciągłe sprawdzanie jej wagi może prowadzić do zaburzeń odżywiania.
Sorry ale waga 45 kg przy 170 cm wzrostu świadczy co najmniej o niedożywieniu. Nic nie znaczy czy się je dużo czy mało, chodzi o to co się je.
Jako ktoś kto ma podobną sytuację (50 kg, 176cm, tylko już prawie 30 lat) odpowiem: serio myślisz, ze tego nigdy nie sprawdzała? Anemii by nie przegapiła, przerabiałam. Trudno przegapić fakt, że nagle spisz po 16 godzin dziennie. Tarczycę łatwiej przegapić, ale to wszystko są proste badania z krwi, które na pewno nie raz robiła.
I jak się wchłania.