On i tak jest bardzo samodzielny. Ja mam już 33 lata i nie potrafię właściwie nic zrobić bez nadzoru rodziców (po prostu się totalnie we wszystko wtrącają wręcz gdy dorosłem to tak bardzo sobie z tym nie mogli poradzić że się bardziej zaczęli wtrącać a tacy ludzie jak policjant czy psychiatra nie znając sytuacji jeszcze ich w przekonaniu że są troskliwymi rodzicami umacniają) z którymi do tej pory mieszkam i na dodatek nie mam pracy zarobkowej i też tylko gadam a przynajmniej tak to wygląda z boku. Mą siorę mająca 29 lat i też z nimi mieszkającą (nie tak źle ale nic nie wskazuje na to żeby się usamodzielniła do 30 choćby dlatego że dla nich pracuje i nie wyobraża sobie samodzielności) tak nie nadzorują ponieważ się im nie sprzeciwia (nawet to że była bita gdy miała napad drgawkowy usprawiedliwiała) a nawet wtóruje rodzicom w znęcaniu się nade mną. To często nie jest takie proste jak się niektórym wydaje. Niektórzy sobie kompletnie nie wyobrażają jak bardzo potrafi być patologiczna przemoc rodzica wobec dziecka. Za dużo się mówi o przemocy między partnerami rzekomo romantycznymi a za mało między dzieckiem lub dziećmi a rodzicem lub rodzicami a jak już się o tym mówi to najczęściej w kontekście problemu alkoholowego tymczasem często w ogóle alkohol nie jest potrzebny żeby była przemoc. Wystarczy zaburzenie psychiczne cokolwiek by indukować krąg przemocy często przechodzący z pokolenia na pokolenie (a z każdym pokoleniem potrafi być coraz gorzej) i bardzo trudno taki krąg przerwać a gdy ktoś próbuje go przerwać jeszcze potrafi zostać uznany przez najbliższe otoczenie za patusa (no bo skoro nikt z rodziny nie widzi problemu poza nim to w ich mniemaniu on musi być patologiczny a nie cała reszta rodziny). I tacy ludzie często słyszą że im tak dobrze co ich może jeszcze zniechęcić do próby zrobienia czegoś z tym (bo po co skoro im nie wierzą że jest im źle i chcą coś zrobić ale naprawdę nie potrafią) i spowodować że się wstydzą prosić o pomoc.

Była bita z powodu skutku ubocznego leku który brała i ona pracuje zarobkowo dla nich choć i bez tego dostawałaby od nich pieniądze. Czaicie tą chorą zażyłość?

@zdystansowany: skup się na swojej chorej zażyłości z rodzicami. Skoro nie potrafisz nic zrobić bez nadzoru rodziców to zacznij w końcu nad tym pracować żeby się nauczyć robić rzeczy bez ich nadzoru, bo Twoi rodzice wiecznie żyć nie będą. I jak wtedy będziesz żył? Krok po proku i do przodu.

Nikt nie rozumie że mi źle z nimi i nie chcę właśnie by mnie nadzorowali lecz by ich nie widzieć na oczy. Aż czuję się źle z tym że chcę ich śmierci by mieć od nich spokój. Czy ja używam greckiego czy co? Nie mogę w tym sensie że oni stale mnie chcą nadzorować co napisałem w nawiasie. Ślędzą mnie no ciągle przyłażą mnie nadzorować. A robić potrafię wiele rzeczy i mi lepiej wychodzą gdy nie czuję się przez nich śledzony lecz mimo usilnych starań ciągle mi nie wychodzi zrobienie czegoś tak by nie okazało się że oni to nadzorują. W nocy próbuję coś robić by oni tego nie widzieli albo czekam aż sobie pójdą. I tak czekam naiwnie i czekam i nic bo im się nawet do pracy z domu wychodzić nie chce. Obawiam się że dalej nie zrozumieliście. Gdybym pisał z olbrzymimi błędami pewnie prędzej byście mnie zrozumieli bo świat jakiś absurdalny jest.

A spać chodzą nad ranem i gdy wreszcie sobie pójdą spać ja jestem tak senny że nic nie mogę zrobić. Właśnie ja usilnie staram się być samodzielny upierając się np. by mi nie gotowali co kończy się tym że jestem poważnie niedożywiony i nie mogę wyjść z tego stanu (ważę mniej niż 40 kg a karłem nie jestem). Bo gdy gotuję to się złażą i są ciągłe pytania a czemu to robisz tak a nie inaczej a nie rób tego tak za krótko gotujesz albo za długo za mały garnek wziąłeś albo za duży bla bla bla. Nawet do tego jak ciało myję jakieś durne uwagi. Naprawdę durne są ich uwagi bo często okazuje się że to ja miałem rację. Matka matki też niestety w tym bierze udział. W Wigilię coś spaliłem bo wziąłem za mały garnek choć od niej usłyszałem że za duży a powiedzieła to choć nie wiedziała nawet co gotuję. Oni wszyscy myślą że są wszechwiedzący i wiedzą co ja robię choć gówno wiedzą. Często tylko zerkną na mnie pobieżnie i już wyciągają jakieś bzdurne wnioski. A w Wigilię to u nas potrafią być jeszcze większe awantury niż na co dzień. Gdy słyszę o rodzinach które w Wigilię udają kochającą rodzinę to ja żałuję że nasza taka nie jest bo chociaż wtedy bym miał spokój ale gdzie tam to jest kolejny pretekst u nas do awantur. Moi rodzice nadzorują wszystko co robię bo chcą a nie dlatego że ja chcę albo że sytuacja tego wymaga a ja nie potrafię zrobić tak by przestali. Gdy mówię by tego nie robili to dla nich dowód na to że tym bardziej muszą to robić bo ze mną jest coś nie halo że się irytuję. Co do zażyłości to próbuję okazywać im że jej nie czuję nazywając ich ojcem i matką a nie tatą i mamą to oczywiście muszę wysłuchiwać że ich nie szanuję. Ja nie czuję z nimi zażyłości a rodzeństwo czuje i chce mnie zmusić bym ja też ją czuł. Koszmar którego sobie nie wyobrażacie a próba wyprowadzki może spowodować umieszczenie mnie w psychiatryku. Panicznie się ich boję i w znaczeniu emocjonalnym nie odczuwam by byli mymi rodzicami bo nie pomagają lecz szkodzą. A teraz muszę zmykać. Pa.

PS Tu już nawet nie chodzi o samodzielność a o to że nie mogę jeść byle czego bo źle trawię co rodzice nie do końca rozumieją bo łatwiej im ze mnie zrobić wariata.

Chyba nabawiłem się przez nich skrajnego przypadku fobii społecznej.

Dla par? 😄

W co uderzyłaś głową?

Krux7735 Tobie to jak zwykle kawę na ławę, bo ty takie uderzenie w głowę musiałeś już kiedyś porządnie zaliczyć, skoro jak zwykle nie ogarniasz związków przyczynowo skutkowych :)

Dragomir jak się tak już chcemy pobawić semantyką to myślę, że trafniejsze będzie terapia rodzinna, w której w takim wypadku weźmie udział para osób, a nawet kobieta i mężczyzna tyle, że warto było by dodać, że nie będąca w związku romantycznym 😆

Nie no, jasne. Rozumiem ideę i wydaje mi się dobra. Mama powinna wiedzieć, że tzw. stadium pustego gniazda to jedna z faz cyklu życia rodzinnego, i powinna to zaakceptować i nie grać na emocjach syna. A on też powinien wiedzieć, że nie może czuć się winien tego, że dorósł. A jeśli ona wyzywała jego potencjalne partnerki w ogóle ich nie znając nawet, to ma coś z głową nie halo ale to pewnie sprawa emocji, niekoniecznie charakteru czy nawet złej woli.

Terapia rodzinna pomoże im w wyznaczeniu zdrowych granic. Może z czasem obojgu przydać się też terapia indywidualna bo tak długie "gniazdowanie" wpływa na psychikę obojga.

Ależ on ma rację. Nie pomyliła dziecka z partnerem. Przecież człowiek prędzej będzie przeszukiwać szafki dziecku niż parterowi ponieważ partnera jak sama nazwa wskazuje traktuje się po partnersku co wyklucza przemoc jak np. przeszukiwanie szafek. Niestety przemoc wobec dzieci jest częsta bo sporo rodziców lub innych opiekunów prawnych myli wychowanie z tresurą no i do tego opiekuna prawnego trudniej zmienić niż partnera.

A właściwie nie on ma rację ale ono bo krux to sedno sprawy i rzeczywiście trafiło w sedno sprawy.

psika, nie składnię napisałaś, ale wyjaśnię, że dokładniej chodzi mi o tak zwany mechanizm parentyfikacji emocjonalnej. To częste zjawisko kiedy samotna matka podświadomie wchodzi z dzieckiem w partnerską relację (platoniczna, bez podtekstu seksualnego). Wyrzuca mu gumki, bo może być zazdrosna, że jakaś inna kobieta zajmie miejsce w życiu syna.

Ja twierdzę że gdyby go nie traktowała jak swe dziecko to jest duża szansa że by go nie kontrolowała bo sporo rodziców swych dzieci nie traktuje po partnersku i uważa że to normalne. Nieważne czy seksualna czy platoniczna relacja taka w której ktoś depce naszą prywatność próbuje do czegoś przymuszać zamiast współpracować normalnie z nami porozmawiać itd. nie jest relacją partnerską lecz przemocową i uważam że takie coś częściej się zdarza w relacji między dzieckiem a opiekunem niż między np. tzw. sympatiami (także tymi platonicznymi). Gdyby ona była jego dziewczyną i byście przeczytali że robi mu porządek w ubraniach to z dużym prawdopodobieństwem byście stwierdzili że pomyliła go z dzieckiem a prawda jest taka że nieważne czy jest jego matką czy dziewczyną nie powinna go tak traktować. Powinna go traktować w sposób partnerski a nie przemocowy czyli mając poszanowanie wobec jego praw i rozumiejąc że jest samodzielnym człowiekiem. Nie powinniśmy nazywać przemocowców partnerami. A to czy jest zazdrosna to jeszcze insza inszość. Może jest a może nie dotarło do niej że dorósł (do rodziców to często opornie dociera albo wcale) tego nie wiemy.
Lepiej już nic mi nie wyjaśniaj.

Tak jak inni mówią. Zmienić klucze i umówić się z mamą że będzie ją odwiedzał w konkretne dni. Np w sobotę. Jak teraz widują się codziennie to pewnie znalezienie dnia na herbatę z mamą nie będzie problematyczne.

Tej matce nie umknął fakt, że on dorósł. Ona zrobiła z syna swojego mentalnego partnera i centrum swojego życia. Tam nie ma miejsca dla nikogo innego ani u tej matki ani u jej syna mentalnie wg tej matki. Dlatego ta matka tak broni tego syna przed kobietami: bo mentalnie ona się uważa za jego kobietę i czuje, że związek syna jej zagraża. Po prostu ona go nie wychowała tak żeby on dorósł i założył rodzinę, ona go wychowała żeby ciagle był dla niej.

Pewnie po części tak, ale z drugiej stront jeśli ciągle był tylko syn i nagle syna nie ma, to ona żywcem nie umie się w sytuacji odnaleźć. I dlatego Autor musi być dla niej dobry, ale jednocześnie stanowczy i jasno postawić swoje granice. Bo inaczej rzeczywiście skończy jako partner swojej mamy.

@Tylkopoco ale zdajesz sobie sprawę, że to ta kobieta tak sobie zbudowała życie że jest tylko syn? Nikt jej nie zabronił mieć koleżanek, nikt jej nie broni korzystać z atrakcji dla seniorów i się spotykać z równolatkami, tak samo nie broni iść do sąsiadki na kawę. To ona wybrała żeby tego nie robić.

coztegoze2, totalnie się zgadzam. Tylko że samotne matki bardzo często żyją z wyrzutem sumienia że ich dzieci są wybrakowane bo nie mają ojca w domu. I porzucają swoje życie by dziecko nie odczuło braku ojca. Wtedy powinien wejśc ktoś z otoczenia i powiedzieć "hej, super że się starasz, ale trochę odpuść bo robisz mu krzywdę". Tutaj widocznie tego kogos zabrakło. Autor też długo zwlekał z postawieniem granic. Sorry, ja mieszkam sama i sobie nie wyobrażam by to mama miała mi zrobić zakupy. Wogóle z jakiej paki? Jak tu przychodzi to jest gościem, ma kawe, ciastko. A nie ze jest moją pomocą domową.

Ta kobieta nie ma swojego życia, bo centrum jej życia jest jej syn. Gdyby mogła to by nie pozwoliła mu nigdy dorosnąć, bo to oznacza, że ona musi sobie znaleźć nowy cel życia a tego nie chce. Dlatego traktuje chęć życia syna swoim życiem jako atak na nią.

I to dorósł już ok 10 lat temu...

@Szwedacz fizycznie dorósł, ale nie emocjonalnie i nie psychicznie. Jak pozwalasz wchodzić swojemu rodzicowi do domu, grzebać w szafkach, organizować życie to nie jesteś dorosłą emocjonalnie osobą. Jemu matka grzebie w szafkach, porządkuje ubrania i robi awantury o prezerwatywy. Gdzie tu matce trzeba awanturę zrobić o grzebanie w rzeczach i utrudnianie życia. TRzeba w końcu postawić granice.

Jasne, zgadzam się. Dlatego uważam że powinni oboje iść na terapię rodzinną i indywidualną, bo tam jest bardzo dużo do przepracowania.

Nie widzi. Nie widzi np. że przeszukiwanie szafek zawsze jest złe i to tak że to można zgłosić na policję bo na naruszenie prywatności jest paragraf.

@psica, naprawdę myślisz, że policja czy sąd się tym zajmą? Że matka, której syn dobrowolnie drzwi otwiera szafki mu otworzyła?