@Walkorbowy - Ajj, strasznie smutny ten komentarz. Najbardziej przykre jest to, że nie rozumie cię nawet żona, osoba, która teoretycznie powinna być ci najbliższa i cię wspierać jak coś się psuje. Masz rację, że jak się ma w pracy ludzi pod sobą, to trzeba się nauczyć bycia stanowczym (a czasem wręcz dupkowatym), żeby nie weszli ci na głowę. Ale jeśli to nie jest twoje naturalne zachowanie, to zawsze będzie cię stresować takie udawanie dupka. I w tej sytuacji powinieneś móc wrócić do domu i tam jakoś wyrzucić z siebie te negatywne emocje (inaczej będą się kumulować). Ja jestem zdania, że właśnie od takich zwierzeń, żalenia się czy obśmiewania problemów codzienności, powinni być partnerzy i przyjaciele. Ale jak nie ma się komu wygadać, to warto poszukać jakiejś innej formy ekspresji. Różne rzeczy mogą pomóc, np. na mnie dobrze działało pisanie dziennika/ pamiętnika. To jest takie win-win situation, bo niby wyrzucasz z siebie to co chcesz powiedzieć, ale nikogo nie obarczasz swoim jęczeniem (zwłaszcza, jeśli wiesz, że jest tego dużo i nikt nie będzie miał ochoty tego słuchać - tak też mi się zdarzało xD). Ale jak nie to, to jest mnóstwo innych sposobów, choćby bieganie, rower (polecam!), albo nawet zwykłe jeżdżenie autem z muzyczką jak nie lubisz sportu. Albo medytacja? Albo sporty/ sztuki walki? Cokolwiek lubisz albo myślisz, że mogłoby cię odstresować.

A z tym, że "słabość mężczyźnie nie przystoi" to gówno prawda. To nie płeć decyduje o tym ile i jakich odczuwasz emocji czy jak sobie z nimi radzisz.

Chciałbym aby to była gówno prawda. Doświadczenia uczą inaczej. Kiedyś straciłem płynność finansową
i pojawiły się długi, nie wiem czy moja była wytrzymała chociaż miesiąc mojego załamania. Zostawiła mnie. Rok zajęło mi psychiczne poradzenie sobie z tym, dwa lata wychodziłem z finansowego dołka. W obecnej sytuacji gdybym przyznal się do że mam teraz gorszy okres w życiu i z czymś sobie nie radzę, mój szef prawdopodobnie zaczalby mnie bacznie obserwować czy poradzę sobie na zajmowanym stanowisku, podwładni może nie stracili, ale uszczupliliby szacunek. Niektorzy znajomi pewnie uczyniliby sobie temat do pośmiania i dopieczenia niewybrednym komentarzem. A kobieta jak to kobieta, po co jej słaby facet? Kobiety niestety najszybciej tracą szacunek. Nie wyjalem tego z kapelusza, ani z opowieści. Mówię to po wlasnych doświadczeniach. Kobiecie która padła ofiarą gwałtu się współczuję, mężczyznę w tej samej sytuacji by wyśmiano. Często widać to po komentarzach na internecie. Nie ma domu samotnego ojca, jest dom samotnej matki. Mężczyźni wstydzą się zgłaszać przemoc ze strony kobiet, w obawie przed wyśmianiem i napiętnowaniem. Dużo, dużo jest nierówności gdzie kobiecie wypada, a facet albo jest jak skała, albo nie jest facetem.

@ Walkorbowy; fajnie by było gdyby to co piszesz było bzdurą.
Jest jak jest, może się zmieni. Kto wie, może nawet nie na gorsze. ..

Walkorbowy
Myślałeś może o terapii? Będziesz mógł wyrzucić z siebie wszystko, co Cię męczy, bez obaw, że ktoś odbierze to za słabość.
Wiem, że prywatnie nie jest to tania sprawa, ale może na NFZ się uda. Warto przemyśleć sprawę i zrobić krok w kierunku poprawy swojego zdrowia psychicznego.

Przeszlo mi to przez myśl. Na NFZ czeka się ponad rok i opinie o takiej terapi pozostawiają wiele do życzenia. Prywatnie 250 zł za spotkanie. Spotkan przypada 4-5 w miesiącu. W obecnych warunkach, nie udzwignę tego finansowo.

Walkorbowy
Mimo, że faktycznie czeka się tyle czasu, to warto spróbować, a nuż wpadną wolne terminy.
Z terapeutą jest tak, że po prostu musi coś "kliknac", ten który jednemu będzie pasował, drugiemu nie musi.

Trzymam kciuki za Ciebie, trzymaj się tez.

@Walkorbowy - Aj, coś mi się wydaje, że to co napisałam na samym końcu odebrałeś zupełnie inaczej niż ja odbierałam to przy pisaniu. Ja totalnie ci wierzę, że masz takie doświadczenia. Sama widzę te nierówności, o których piszesz (takie "kobiecie wypada, a facetowi już nie"). Ba, one idą w każdą ze stron, jeśli weźmiemy pod uwagę różne sytuacje (ale w razie gdyby ktoś chciał zacząć - nie ma sensu licytować się "kto ma gorzej" w kwestii płci, bo do niczego konstruktywnego to nie prowadzi; każdy z nas ma takie problemy i jest ich zbyt dużo żeby obiektywnie to zmierzyć). Mi chodziło właśnie o to, że zupełnie się nie zgadzam z takim chujowym traktowanie facetów, którzy są akurat na jakimś życiowym zakręcie, ogólnie są bardziej wrażliwi, emocjonalni czy tam podatni na stres. Ja się w życiu kieruję logiką a to jest absolutnie nielogiczne. Typowy konstrukt społeczny. Nie ma żadnych biologicznych uwarunkowań, które pozwalają facetom jakoś magicznie lepiej znosić stresowe sytuacje. Po prostu mnóstwo osób tego nie rozumie i nie zauważa. Ale to, że tych osób jest tak wiele, to nie znaczy, że tacy są wszyscy.

I wiem, nie zmieni się to z dnia na dzień, ale powoli, małymi krokami, będzie się zmieniać. Przypominam, że jeszcze bardzo niedawno kobiety nie miały dostępu do urn wyborczych czy edukacji. I dlaczego tak szybko (choć też nie od razu!) nastąpiły te zmiany? Bo zajęły się tym mądre, odważne kobiety, które głośno i publicznie przyznały, że im to nie pasuje. Więc spokojnie, jestem praktycznie pewna, że przyjdą w końcu czasy, kiedy np. wspomniane wyśmiewanie gwałtu na mężczyźnie czy zostawienie kogoś, bo stracił pracę, będzie zachowaniem patologicznym i godnym pogardy - dla większości, a nie tylko dla części osób, jak teraz.

A, no i ostatnia rzecz: rada z zapisaniem się na terapię jest bardzo dobra, zwłaszcza jak sam już o tym myślałeś. Spróbuj iść na NFZ. Dlaczego? Po pierwsze: bo czemu nie? Lepiej spróbować, niż nie spróbować. Po drugie: nie wszędzie czeka się ponad rok. Zależy od placówki, od osób, które tam przyjmują i wielu losowych czynników. Możesz podzwonić po różnych miejscach i sprawdzić, może trafi się gdzieś wolny termin wcześniej. Po trzecie: na NFZ przyjmują często ci sami terapeuci, którzy prowadzą też praktykę prywatnie, więc sporo osób ma taki sposób: znajdują osobę, idą parę razy prywatnie i sprawdzają, czy w miarę ok im się razem pracuje, a potem zapisują się do nich na NFZ i czekają w kolejce na kolejne spotkania już w ramach ubezpieczenia. Taki hat trick, jeśli ktoś dałby radę uciułać kasę na parę pierwszych spotkań, ale nie stać go na przerobienie prywatnie całej terapii (co może trwać parę miesięcy albo i parę lat).

Also, @tortczekoladowy, pozdrawiam, bo widzę że usiadłyśmy/usiedliśmy odpisać w tym samym czasie 😄

Jeżeli faktycznie masz tak stresującą i wymagającą pracę to zarabiasz tak naprawdę mało. Po Twoich komentarzach widać, że nie tylko jesteś zestresowany, ale masz też inne problemy, więc naprawdę przydałaby Ci się terapia. Tak, na NFZ się czeka, ale skoro i tak nic nie robisz w tym kierunku, to co Ci za różnica?
A z żoną porozmawiaj na spokojnie i dokładnie jej wytłumacz, w czym problem. Bo skoro nauczyłeś się udawać, że wszystko ogarniasz, to może żonie też nie do końca przedstawiasz prawdziwy obraz sytuacji.

(Zupełnie niepotrzebnie wszedłeś w temat gwałtu, ale zauważę, że mężczyzn, którzy padli jego ofiarą, najczęściej wyśmiewają inni mężczyźni.)

Ej, sory, ale to co piszesz trochę nie ma sensu.
Kobiety w ciąży nie można zwolnić z pracy. Wg kodeksu musi mieć przedłużona umowę do dnia porodu. A po porodzie idzie na zasiłek macierzyński- 100% podstawy przez pół roku, i 60% przez kolejne pół, albo od razu 80% przez cały rok.
Jeżeli ma gownoumowe, to i tak przysługuje jej „kosiniakowe”. Może to niewiele, ale zawsze więcej niż nic.

Są. Terapia dla par się to nazywa.

To nie jest takie proste. Osoba pode mną tez jest nowa, przyszła na moje miejsce, jeszcze nie zdążyła się zupełnie wdrożyć i nabrać doświadczenia. Sprawdzam jej raporty, bo sam się nimi wiele lat zajmowałem, potem tłumacze gdzie były błędy itd., wiec jest szansa ze z czasem będzie lepiej, ale to wciąż tylko mała cześć moich nadgodzin. Najwiecej wynika z moich własnych zadań, z których tez nie zostałem dobrze przeszkolony (szef nagle umarł, a ze zajmował to stanowisko przez wiele lat, to nie ma innej osoby, która by znała proces i mnie mogla wdrożyć). Ode mnie tylko się wymaga

@CoCokolwiek - Pomyślałam o tym samym co budyń, w tym na przykład o wymianie ludzi z twojego zespołu na nowych, być może lepszych specjalistów. Ale jeśli mówisz, że osoba bezpośrednio pod tobą też jest dosyć nowa, no to chyba masz rację, że z czasem powinno być lepiej. Jak dla mnie, warto dać temu jeszcze trochę czasu i zobaczyć jak się to rozwinie. Ale postaw sobie jakiś limit, np. pół roku czy rok - żebyś nie obudził się np. za 3 lata, jeszcze bardziej zestresowany, ale z poczuciem przyzwyczajenia i wrażeniem, że już nie ma sensu nic zmieniać.

Also, a propos tego: "Najwięcej wynika z moich własnych zadań, z których tez nie zostałem dobrze przeszkolony (szef nagle umarł, a ze zajmował to stanowisko przez wiele lat, to nie ma innej osoby, która by znała proces i mnie mogła wdrożyć)", to mam jedno pytanie. Rozmawiałeś o tym z osobami, od których dostajesz zjebki za błędy zrobione z tego powodu? Może zwyczajnie nie wiedzą, że masz pewne braki właśnie przez to, że nie miał kto cię przeszkolić? A kolejna sprawa to to, ile godzin spędzasz w robocie - to nie jest ok, po prostu. I nieważne ile zarabiasz, taki zapierdziel każdego doprowadziłby do załamania. Może są jakieś rzeczy, które robisz z przyzwyczajenia, albo z myślą, że "jak ty nie zrobisz to nikt nie zrobi tego dobrze", a które jednak mógłbyś przerzucić na innych ludzi, żeby bardziej sprawiedliwie to rozdzielić? Zaznaczam, że totalnie się nie znam i nie wiem czy akurat u was to możliwe, ale może sprawę załatwiłoby zatrudnienie kogoś w rodzaju asystenta?

Ja tylko dodam, że warto wprowadzić zasadę podwójnego sprawdzania. Czyli ktoś robi projekt, a druga osoba sprawdza czy jest poprawny. I żeby to miało sens to w razie błędu opr zbiera sprawdzająca osoba. Wtedy możesz sprawdzać projekty wyrywkowo tylko.

Swoje obowiązki przekładają powoli na pracowników. A może uda się wywalczyć w firmie zatrudnienie jeszcze jednej osoby, która odciąży Ciebie z części twoich obowiązków.