Skądś to znam.

Oceny to niemiarodajne gowno, są różni nauczyciele i różne ich praktyki, ale jeżeli nauczyciel wstawia jedynaczki za gadanie, brak podręcznika, za to, ze zapytany nie znasz najdrobniejszego szczegółu z lektury, to później wychodzą takie kwiatki, ze na świadectwie ocena widnieje ledwo dopuszczająca a na maturze z tego przedmiotu jest 80/90%. :)

Dlatego nie ocenia się inteligencji ucznia po ocenach.

Ja miałam całkiem podobnie, tylko miłość do nauki odkryłam w sobie już po maturze, na studiach. Dopiero gdy zaczęłam uczyć się tego, co naprawdę mnie interesuje, to pokochałam to i do dziś uwielbiam pogłębiać wiedzę dla samej siebie.
W liceum za to byłam takim nieukiem, że gdyby nie dobrze zdana matura, to z samymi ocenami na świadectwie nie dostałabym się na żadną uczelnię ;)

Ja przez całą swoją edukację niecierpialam matematyki. Nie zdałam matury z tego przedmiotu. Jednak gdy musiałam poprawić ten przedmiot, uczenie się go sprawiało mi ogromną radość. Bity rok siedziałam przy książkach i dało mi to o wiele lepsze wyniki niż nauka przez całe 3 lata w liceum.

W trzeciej klasie liceum zmienili nam nauczycielke od polskiego. Mnie dosc czesto nie bylo, ale to juz jest material na wyznanie, co jej sie bardzo nie spodobalo! Kazda probna mature mialam na 1, kazde wypracowanie na 1, wszystko 0/50 - bo zle. Gdzie w klasie 1 i 2 mialam 5-6 z rozprawek i nauczyciele byli ze mnie dumni. Z ustnych to samo, jak mnie nie bylo to komentowala ze nie zdam. Wyniki z polskiego? Ustna na 100%, rozprawka 44/50. A na swiadectwie piekna 2 z polskiego. Nauczyciele sa okropni.

Miałem dokładnie to samo, pasję do języków odkryłem dopiero po szkole. U mnie była to kwestia tego, że szkoła nie stawia na rozwój zainteresowań u uczniów, a sama nauka jest mało praktyczna. Po co mi znajomość strony biernej i conditionali jeśli nie znałem present perfect, a nawet użycie podstawowych czasów sprawiało problemy. Te wszystkie transformację zdań, po co to komu, nigdzie po za egzaminami językowymi i to tylko nielicznymi się to nie przydaje. Dużo lepiej nauczyć kogoś używać danej konstrukcji, oprzeć naukę na komunikacji, ale nie zajmijmy się przez 5 lekcji bzdurami, potem porozmawiajmy na jednej lekcji, ale w formie odpowiedzi co słabego ucznia jeszcze bardziej blokuje. Mam zdany certyfikat cpe czyli poziom c2, w szkole nie zdałem z angielskiego. Nie była to wyłącznie wina nauczycieli, byłem po prostu głupi, ale jakoś niektórzy potrafili pokazać, że dane przedmioty potrafią być ciekawe :) ot polska szkoła

Przykre, że w takich szkołach za dobry wynik uczeń ma satysfakcję (ale z tego, że sam się przygotował), a nauczyciel zbiera laury...

Kiedy jeszcze byłem w szkole średniej to jednego z przedmiotów zawodowych uczyła mnie nauczycielka, która jako jedna z niewielu osób wypełniała swój nauczycielski obowiązek wobec uczniów. Mieliśmy z nia lekcje dzielone na grupy po 10 osób. Podczas tych lekcji miała w zwyczaju pożartować czy pogadać trochę o głupotach jak to ludzie mają w zwyczaju, jednakże bardzo przykładała się do tego abyśmy zrozumieli wiedzę, którą nam przekazuje, dużo cwiczyła z poszczególnymi osobami na tablicy aby rozwiązać ich pewne problemy z tym przedmiotem, nigdy przy tym na nikogo nie naciskała, nikogo nie traktowała z góry, zawsze upewniała się, że wszystko potrafimy zanim zaczynała kolejne tematy. Arkusze na wzór egzaminów zawodowych zawsze sprawdzaliśmy razem, chociażby to miało trwac i 3h. Zawsze porównywała nasze wyniki ze sobą oraz z rozwiązaniem, jeśli ktoś otrzymał wynik niezgodny to był proszony do tablicy aby sprawdzić gdzie popełnił błąd oraz by go skorygować.
Teraz, kiedy moje czasy szkolne minęły, doceniam jej wkład w naszą edukacje, pracuje w zawodzie, którego uczyła i część przekazanej wiedzy okazała mi się po czasie pomocna.
Przynajmniej jej jako jednej z nielicznych zależało na tym abyśmy wyszli na ludzi.

A mnie takie traktowanie zawsze motywowało do nauki, cieszę się, że moi nauczyciele nie byli pobłażliwi.