Mam 16 lat. Mieszkam w domu ktorego nienawidzę, nikt mnie nie bije ani nie zaniedbuje. Mieszkam z babcią i z dziadkiem, moja mama pracuje w Niemczech i moj ojciec mieszka pare min pieszo odemnie w innym domu. Czuje sie niechciana w tym domu. Codziennie albo klotnia albo jakies sprzeczki. W roku szkolnym nie ma mnie w domu ponieważ mieszkam w internacie przez trudny i daleki dojazd. W roku szkolnym jest w miarę spokojnie ale w wakacje jest tragedia. Rok temu nie mislam z tym większego problemu ponieważ codziennie wychodziłam, w tym roku straciłam wiele znajomych i została mi tylko moja przyjaciółka ktora mieszka 7km odemnie , i jedyny dojazd który mam to rower. Szczegóły klotni nie udostępnię. Te codzienne klotnie przerastają mnie i coraz częściej wywołają u mnie płacz. Kłotnie z ojcem rowniez są nieprzyjemne ponieważ jest narcystycznym człowiekiem i tez najczęściej wywołują u mnie płacz. Mam chłopaka od ponad 5 miesięcy, czuje sie bardzo winna gdy moj smutek odreaguje złością na niego, ale bardzo ciezko mi wytlumaczyc mu co sie dzieje u mnie, nie z powodu braku zaufania, lecz z wstydu. Duzo razy byłsm u niego i jesli misłabym opisac jego rodzinę jednym słowem to bym użyła słowo „idealna”, u niego w domu przy jego rodzinie czuje sie bardzo kochana. Gdy pierwszy raz do niego przyjechałam ostrzegał mnie ze moze byc głosno u niego ponieważ ma 2 młodszych braci, lecz mi to totalnie nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie to oddaje tego familijnego klimatu ktorego w moim domu brak. Jego mama jest bardzo słodka dla mnie , przygotowuje moje ulubione posiłki gdy przyjeżdżam do niego, pyta sie o mnie , zabrali mnie na familijną wycieczkę nad morzem , nawet zaprosiła mnie do familijnych zdjęć. Obawiam sie ze nie wiem kiedy następny raz pojadę do niego ponieważ ja od początku mowilam tacie ze jezdze do przyjaciółki, ale dowiedzial sie ze tak naprawde jezdze do mojego chlopaka i jest uparty na to ze juz nie pojadę do niego
Dodaj anonimowe wyznanie
To nie są warunki do prawidłowego rozwoju emocjonalnego więc jednak cię zaniedbują.