Znacie to uczucie, gdy rano zrywacie się z łóżka, bo wiecie, że rodziców nie ma w domu?
Nie, nie robicie od rana imprezy. Sprzątacie cały dom na błysk, żeby rodzice ten jedyny raz byli zadowoleni. Po kilku godzinach sprzątania postanawiacie sobie usiąść na chwilę i wypić herbatę czy kawę, bo w sumie to czemu nie. Nagle wracają rodzice i robią wam awanturę o to, że nie pozmywaliście naczyń...
Cała sterta wyprasowanych, wypranych ciuchów, poodkurzane i pozmywane podłogi nie mają znaczenia...
Znacie to uczucie?
Ja tak.
Rodzice nigdy nie będą ze mnie zadowoleni. Zawsze zostaje coś, czego nie zrobiłam.
Uwielbiam chorować. Jest to dla mnie czas odpoczynku.
Jestem na wychowawczym. Moje dziecko jest wyjątkowo wymagające, pierwszego roku nie chcę pamiętać, tak dało mi w kość. Teraz jest lepiej, ale nadal czuję koszmarne zmęczenie. Do żłobka nie dało się go zaciągnąć, a dwie próbne nianie nie wytrzymały z nim (jakby ktoś się martwił, to przebadaliśmy go, włącznie z autyzmem).
Gdy zachoruję, mąż bierze wolne w pracy albo ściąga teściową. Wieczorami bierze małego gdzieś na wycieczkę „żeby mama miała spokój”. To jest wspaniały czas bez wrzasków, leżę po prostu w ciszy. Przedłużam tę chorobę jak najdłużej, czasem specjalnie leków nie biorę, żeby jeszcze tej ciszy zaznać.
Mój mąż jest wspaniały, pomógłby mi nawet gdybym powiedziała, że jestem zmęczona, ale mi jest głupio, że on tyle pracuje. Przeważnie wolny czas spędzamy razem w trojkę, żadne nie chce zostawiać tego z drugiego samego na polu bitwy. Choroba to super wymówka.
Jestem biedna jak mysz kościelna i mam tego serdecznie dość...
Wychowuję się w ubogiej rodzinie w zapyziałym miasteczku. Moi rodzice przez problemy zdrowotne siedzą na rencie. W dodatku są nieporadni życiowo. Nie mam im nic do zarzucenia, bo głodna nie chodzę, ale no kurcze, po prostu brakuje kasy... Mamy wystarczająco pieniędzy, aby przeżyć, ale nic ponad to. Nigdy nie byłam na wakacjach. Wraz z rodziną spędzamy je przy zbiorach owoców, abyśmy mieli na opał i przybory szkolne. Ubieram się w lumpeksie, bo mnie po prostu nie stać na zakupy w galerii. Nie chodzimy do kina, restauracji. W szkole dostaję paczki żywnościowe z Caritasu. Mam dziadowski telefon i laptop, który muszę dzielić z młodszą siostrą. Ludzie w liceum wyśmiewają się ze mnie. Chciałabym się urodzić w klasie średniej. Chodzić na paznokcie, kupować sobie modne ciuchy. Mieć pieniądze na to, co dla innych jest codziennością. Nawet na głupią pizzę z pizzerii. Często płaczę z tego powodu. Dręczą mnie myśli samobójcze, a nie mam nawet pieniędzy na psychologa. Pedagog w szkole powiedziała mi, abym się nie przejmowała i poszła na spacer do lasu...
Zanim ktoś powie mi, abym poszła do pracy, to już odpowiadam: pracuję. Udzielam korepetycji. Ale te pieniądze w większości idą na bieżące wydatki: kosmetyki, drugie śniadania, doładowania telefonu... Ciężko mi cokolwiek odłożyć, bo po prostu nie mam z czego. A o kieszonkowym mogę sobie pomarzyć. Pewnie będziecie pisać, że mogę się wykształcić i będę miała kasę. Ja to wiem. Ale zanim się wykształcę, powegetuję sobie przez kilka lat na studiach, w wolnym czasie zapierdzielając jak wół, aby mieć co włożyć do gara. Nie chcę takiego życia...
Ostatnio zmarł mój ukochany wuja. Na stypie nie dość, że człowiekowi było przykro, to jeszcze podeszła do mnie siostra mojej babci, która koniecznie musiała mi wyznać, że ale jestem tęga i żebym mniej jadła.
To się nazywa mieć wyczucie...
Halloween mnie ani mierzi, ani grzeje. Jak ktoś chce, to niech się bawi. Akurat wyjeżdżałam z domu w tym czasie, ale wiedząc, że dzieciaki przychodzą po cukierki, wystawiłam koszyk ze słodyczami. To co się wydarzyło w trakcie mojej nieobecności znam z mojego monitoringu sprzed drzwi.
Pięć kilogramów cukierków zostało rozkradzione przez dwie grupy dzieci – po 10 minutach kosz stał pusty. Większość dzieci, które przyszły potem, było tym faktem niepocieszonych, więc dobijały się do moich drzwi bardzo nachalnie, tłukąc w drzwi i męcząc dzwonek, niektóre kopały albo swoją złość okazywały pobliskiej choince. Jedna dziewczynka podniosła żwir z rabatki i rzuciła w okno.
Wszystko przebili jednak dwaj chłopcy na oko 10-12 lat, którzy nie mogąc się dobić, wyciągnęli czerwony spray i na drzwiach i chodniku powypisywali wulgaryzmy.
Dodam, że nie mieszkam w podejrzanej dzielnicy, nie słyszałam o poważniejszych wykroczeniach w okolicy. Ale może to pokolenie patologiczne dopiero wyrasta z pieluch...?
Jechałam ostatnio autobusem. Naprzeciwko mnie siedziały dwie starsze panie ok. 70.
W pewnym momencie jedna z nich powiedziała do drugiej: „Wie pani, ja to właśnie do tatuażysty jadę, od zawsze chciałam sobie tatuażyk zrobić”.
Wzrok drugiej babci bezcenny, a ja humor poprawiony miałam na cały dzień ;)
Jestem trochę aspołeczna, przez co średnio się dogaduję z ludźmi ze studiów – pogadamy, pośmieszkujemy, ale z nikim jakoś nie mogę nawiązać głębszej przyjaźni. Oni chodzą razem na piwo i imprezy, a ja czuję się ignorowana – rzadko rozmawiamy, więc mnie nigdzie nie zapraszają.
Niedawno w ramach zajęć byliśmy na dłuższych zajęciach terenowych i nocowaliśmy w paru ośrodkach. Wiadomo, jak to studenci – wieczorem do monopolowego po alkohol i balują do rana. Dodam, że bardzo lubię pić w dobrym towarzystwie, więc całkiem fajnie nam się integrowało.
Przyszedł mój ulubiony moment imprezy – gdzie większość pijanych już śpi, zostają ci najtwardsi i dyskutują na przeróżne tematy, gadka się klei, otwieramy przed sobą serca. Gdy zostały już tak ze cztery osoby, zaczęło się dziać coś dla mnie dziwnego. Padły teksty, że Olka się szmaci, Adam jest totalnym idiotą, Kaśka jest głupia, a Marek zrobił to i tamto... W jednej chwili prysło wrażenie dobrze zgranych ludzi, pojawił się obraz obgadujących się za plecami fałszywców.
Chyba jednak pozostawię nasze relacje takie, jakie były do tej pory...
Moja siostra ma ciągłe pretensje, że ją rzadko odwiedzam, zwłaszcza w okresie jesień – zima – wiosna. To nie tak, że jej unikam. Ja po prostu panicznie boję się przekroczyć próg jej mieszkania. Dlaczego? Otóż niemal zawsze po odwiedzinach łapię jakieś grypy, jelitówki, przeziębienia i inny syf. Mam podejrzenia dlaczego.
Siostra ma trójkę dzieci – bliźniaki 7 lat i córka 5 lat.
1. Praktycznie nie wietrzy mieszkania, zaduch panuje niesamowity, „bo dzieci znowu się pochorują, bo je zawieje”.
2. Wszystko co dotykają musi być czyste, wymyte, wyparzone, „bo złapią jakieś bakterie i znowu będą chorować”.
3. Zimą prawie nie wolno im wychodzić i pobawić się na zewnątrz, „bo za zimno i na pewno się przeziębią, a przecież rzadko jest śnieg, tylko pełno błota i się umorusają tylko”.
4. Podsumowanie – przez takie traktowanie te dzieciaki przynoszą z przedszkola praktycznie każdą chorobę, a wirusy i bakterie spokojnie sobie mieszkają u siostry w domu jeszcze długo po tym, bo przecież nie można wywietrzyć.
Nie da się siostrze wytłumaczyć, dlaczego robi źle i krzywdzi własne dzieci. Szwagier też niewiele zmieni, bo każda rozmowa wywołuje tylko kłótnie.
Aż sobie przypominam warunki z mojego dzieciństwa – stary dom, 20-letnia wykładzina w pokoju, nieszczelne okna, przeciągi. Lato czy zima – mnóstwo czasu na zewnątrz. Zjadanie niemytych owoców z sadu czy szczawiu chrupiącego w zębach od piachu. I wiecie co? Chorowałam może z raz na dwa lata ;)
Odporność jest jak mięśnie. Trzeba jej używać, żeby działała jak trzeba, inaczej zanika.
Nie lubię mojego dziecka. Mały ma 7 lat i jest całkiem zwykłym dzieckiem. Ciąża była nieplanowana, ale nie wyobrażałam sobie jej usunąć. Jestem odpowiedzialną osobą i wychowuję Małego najlepiej jak potrafię, zapewniam mu wszystko, na co zasługuje, staram się jak mogę, żeby był szczęśliwy i daję mu całą czułość, na jaką mnie stać. A jednak część mnie obwinia go o wywrócenie mojego fajnego życia do góry nogami.
Wszyscy mówili, że macierzyństwo zrekompensuje mi utratę dotychczasowego życia, ale tak się nie stało. Wolałabym, żeby Mały nigdy się nie urodził.
Myślałem, że jestem wsiokiem, słoikiem, chłopem i tak dalej, i tak dalej. Przeprowadziłem się do „Wielkiego Miasta”, gdy miałem 21 lat, z wiochy zabitej dechami. Poszedłem do pracy i na zaoczne studia. W domu zawsze było biednie, ale nie patologicznie. Rodzice – klasa robotnicza, pracowali po 10 godzin dziennie, ale niestety nie mieli zawodów, które przynosiłyby dobre pieniądze w tych czasach. Gdzieś po drodze ominęła ich transformacja i o ile są inteligentni i dobrzy, tak nie ogarniają komputeryzacji itd. Nauczyli mnie tego, co jest dobre, a co złe. Okazuje się, że jestem też dżentelmenem i bohaterem (na wsi nie ma lekko, kto mieszkał, ten wie, że „wsi spokojna, wsi wesoła” to mrzonka). Jestem dość wielkim facetem i nie boję się innych ludzi, dlatego jak zauważyłem dwóch wyrostków, którzy zaczęli nagabywać dziewczynę na przystanku i nie przyjmowali „nie” do wiadomości, to zareagowałem. I wsiok stał się bohaterem.
Moja bieda, poszanowanie pracy oraz jedzenia okazało się new age style – zero waste lifestyle i coś tam jeszcze... A to tylko dlatego, że opowiedziałem, jak zamiast wyrzucać obierki od warzyw, wykorzystuję je do robienia wywaru warzywnego, że skorupki od jaj gotowanych suszę, mielę i wykorzystuję jako nawóz do roślin oraz suplement diety dla mnie... Że zmieszanie sody oczyszczonej i kilku innych składników to naturalny płyn do płukania prania. Gaszę światło, jak wychodzę z pokoju, zakręcam wodę, myjąc zęby. Biorę prysznic, a nie kąpiel, oszczędzam wodę, prąd... Segreguję śmieci, bo opłata za segregowane była w mojej wsi niższa prawie trzy razy niż za niesegregowane.
No i kupuję ciuchy przeważnie w second handach, co dla mnie było wstydem, a tu nagle się okazało, że to powód do dumy.
Teraz dobijam 30 lat, rodzicom mogę trochę pomagać finansowo. I wyszło na to, że ich ciężka praca, trudne warunki życia na wsi, oszczędność finalnie nie stworzyły wsioka, buca ani prostaka...
Lubmy się trochę bardziej – chłop ze wsi czy mieszczanin, baba czy dama...
To tylko życie, nie spieprzmy go.
Dodaj anonimowe wyznanie
