#Pa2LH
Z biegiem lat dochodzą kolejne ciężkie choroby. Aktualnie mierzę się z nowotworem. Czuję, że nie mam już po co walczyć. Wiem, że moja mama przez te tyle lat wiele wycierpiała. Ciągłe rehabilitacje (w dzień co 2 godz., w nocy co 4 godz.) doprowadziły ją do głębokiej depresji i załamania psychicznego. Mam wrażenie, że jestem jej winna walkę do końca. Niestety, ja na to nie mam już siły. Zmaganie się z życiem w każdej sekundzie mnie dobiło. Moje narodziny zniszczyły moją rodzinę (matkę, ojca, rodzeństwo). Odkąd pamiętam, moim największym marzeniem jest śmierć. Ona pomogłaby wszystkim – ja bym nie cierpiała, a rodzina nie miałaby tyle problemów).
Nie zamierzam walczyć o życie – za dużo to kosztuje.
PS Lekarze do dnia dzisiejszego nie potrafią wyjaśnić, dlaczego żyję (z medycznego punktu widzenia powinnam już dawno umrzeć).
W Polsce nie istnieje legalna eutanazja. Jest jedynie możliwość zaniechania uporczywej terapii w ciężkich przypadkach. Skoro chorujesz na nowotwór, możesz przerwać jego leczenie i Twoje marzenie się spełni. W leczeniu paliatywnym lekarze dbają o dobrą kontrolę bólu u umierających pacjentów.
Proszę Cię, przestań namawiać ludzi do zabicia się.
Rezygnacja z agresywnego leczenia to nie zabicie się. Poza tym co Ty, Sokoli, możesz wiedzieć o bólu, przy którym odechciewa się żyć? Autorka żyje z nim od momentu narodzin.
A skąd możesz wiedzieć ile miałem bólu w życiu? Dlaczego wartościujesz, że ten fizyczny jest najgorszy?
Nie wiem ile miałeś bólu w życiu, ale pamiętaj, że przy nieznośnym, fizycznym bólu, który uniemożliwia funkcjonowanie w społeczeństwie, zawsze dochodzi psychiczny ból spowodowany byciem zdanym na innych, brakiem środków na utrzymanie, jak również tym, że wszyscy twoi rówieśnicy realizują się w życiu - podróżują, rozwijają kariery, randkują, a ty... no właśnie, co? W dzień starasz się odwrócić uwagę od bólu, by nie zwariować, a w nocy walczysz o każdą minutę snu.
Jeśli masz ze sobą problemy psychiczne, to naprawdę nie życzę Ci na dokładkę takiego bólu, z jakim mierzy się autorka, bo to dodatkowe obciążenie dla psychiki. Nie liczę tu ciągłego mierzenia się z bólem, który nie odpuszcza (i nie, apap albo sesja TENS-u którą sugeruje koleżanka Hva nie jest czymś skutecznym w takiej sytuacji).
Doskonałe wyznanie. Niestety w dzisiejszych czasach ratuje się każdego nawet bardzo chorego człowieka który sam cierpli, męczy rodzinę i wszystkich w około. To jest straszne. Nie daj boże żeby taka osoba się rozmnożyła. Potrzebujemy tylko silnych ludzi, zdrowych wkurza mnie promowanie ludzi z defektem. Trzeba promować ludzi zdrowych oni sa przyszłością. To jest okrutne co pisze ale prawdziwe.
Polecam książkę „Odwracanie procesów nowotworowych” Andrzeja Wieckowskiego i Adama Przygody do kupienia za 54 zł na allegro.
Chciałabym się jakoś z tobą skontaktować prywatnie. Nie że chcę tu pełnić rolę pocieszyciela-guru mistrza. Po prostu całe moje dorosłe życie żyję w bólu. I hm. Jak to ująć. Tego nie rozumie nikt. Nie znam innych osób, które tak mają.
Oni nie wiedzą, a Ty żyjesz. Korzystałaś kiedyś z pomocy homeopatów, naturopatow, akupresury itp.? Być może oni byłoby w stanie wspomóc Cię w życiu bez bólu lub jego zmniejszeniu?
Przeszła długa i męcząca drogę, trzymam mocno kciuki za to, żebyś dalej po niej szła i udowodniła wszystkim jak ogromna jest potęga umysłu