@veredi Moja teściowa mnie chwali: jak dobrze że ty jej tyle pomagasz. A ja uważam że to nie jest pochwała.

Niestety najczęściej to "pomaganie" wynosi się z domu. Matki skaczą przy mężach i synach, a później wtłaczają dzieciom do głowy, że tak powinien wyglądać model rodziny.
Mnie też strasznie to "pomaganie" denerwuje. Miałam dwóch partnerów, którzy takie poglądy wynieśli z domu i obu ich nauczyłam, że oni nie są od pomagania, tylko obowiązki domowe dotyczą wszystkich domowników. Po kilku miesiącach sami się chwalili swoim kumplom, że oni w domu nie pomagają, tylko myją naczynia, bo też je brudzą xD
Myślę, że trochę pomogłam ich obecnym partnerkom.

Ja zakładam, że to się wzięło z tego, że kiedyś bardzo często tylko faceci pracowali, a kobiety zajmowały się domem. I w takiej sytuacji rzeczywiście, jeśli mąż pomagał, to bardzo miło z jego strony. Taki podział spotyka się coraz rzadziej, ale pogląd jakimś cudem pozostał. Ale mnie i tak zastanawia, skąd się biorą tacy faceci. Moja babcia nigdy nie pracowała i robiła wszystko w domu, a mój tata jest całkiem normalny :D Mimo, że mieszkaliśmy z tą właśnie babcią, to tata robił w domu dużo.

Powielany model ulega zniekształceniu. Kiedyś był to naturalny podział - samiec zdobywa pożywienie, samica wychowuje młode.
Można się doszukiwać problemów w relacji matka-ojciec, gdzie matka kompensuje sobie kiepskiego partnera cudownym synkiem, którego rozpieszcza; kobieta o niskim poczuciu własnej wartości może też próbować udowodnić swoje 'niezastąpienie' i uzależniać funkcjonowanie całego domu od siebie (kręcąc sobie sama sznur przy okazji) albo może się trafić dziecko, które potrafi wykorzystać słabość innych do siebie i się nimi wysługiwać.
A naoczny przykład w rodzinie mojego? Wyobraźcie sobie, że teściowa narzeka na narzeczoną syna, bo jak go odwiedza to mu w pokoju nie ogarnie, tam taki syf!! Nie uważała, że to obowiązek syna, tylko jego dziewczyny ;D no jak to usłyszałam, to myślałam, że ze śmiechu padnę.

@pamir mój były kiedyś musiał się tłumaczyć swoim rodzicom dlaczego jak przyszłam to nie zamiotłam im kuchni kiedy ich nie było. Wg nich skoro widziałam, że jest brudno to mogłam ogarnąć. Nie mój były, nie oni skoro narobili syfu tylko ja xd więc mnie nawet tego typu rzeczy nie dziwią :D

@Nordek ja ostatnio widziałam przykład, gdzie kobieta co rokuje na moją teściową jednego dnia mówi, że nie chce żeby jej ktoś gotował obiady (na czas kwarantanny z moim chłopakiem pracujemy i studiujemy zdalnie to po prostu gotowaliśmy dla wszystkich). Potem stwierdza i nastawia swojego męża przeciwko wszystkim, że nie mamy dla niej szacunku, bo na drugi dzień nie miała zrobionego obiadu tylko chłopak się zszedł spytać czy chce zjeść rybę co kupiliśmy, na razie jest zamrożona, ale jak chce to może sobie zrobić albo my możemy zrobić. To obraza, że przyniósł zamrożoną rybę, ona daje ciepłe obiady. F**ck logic.

A może gdyby zagroziło to ich związkowi to by się zgodził i faktycznie nauczył jak sprzątać, gotować itp.? Nic nie wiadomo...

asdg ktoś kto ma tak silnie wpojone takie przekonania nigdy nie zmieni podejścia od tak. Zakładam że taka zmiana byłaby chwilowa. Ja mojego obecnego narzeczonego od początku uczyłam że nie zgodzę się na drugi etap w domu i mino że z początku dość niechętnie to nauczył się gotować i robić wokół siebie. Komplet nie rozumiem jak można nie nauczyć dziecka (a później takie dziecko samo nie na powodu żeby się uczyć) jak przykładowo obrać ziemniaki czy puścić pranie (przykład mojego partnera).

O, to jak mój brat. Chłopak ma 17 lat na karku, a z wielkim trudem uczę go wstawiać pranie, bo mama ma podejście "dobra dobra, to rzuć te ciuchy, potem włączę". I tak jest prawie ze wszystkim - ja uczę go większej samodzielności, a mama przyjdzie i jednym wyręczeniem rozbija jego pączkujące nawyki, po czym młody ma gdzieś robienie czegokolwiek, skoro baba go wyręczy.

Skąd ta pewność? Jak się z porozmawia, to można się dogadać. Dodatkowo jak ktoś jest uparty można sposobem:
1. Zrobić listę ile rzeczy robi kobieta i z jaką częstotliwością i listę "męskich obowiązków"
Wyjdzie codzienne gotowania vs "patrz naprawiłem kran"

2. Brak kiwnięcia chodźmy palcem przy remoncie, przecież jesteś kobietą (raczej nie polecam)

3. Robienie rzeczy tylko dla siebie (wypiorę swoje ubrania, ugotuję dla siebie, pozmywam po sobie) taktyka w przypadku kiedy rozmowa nie dotrze. Dodatkowo jak tylko pojawi się "męska robota", zacząć ją robić (naprawa czegoś?) I wygarnąć że nic nie robi, nawet koła w samochodzie nie zmieni i co z niego za mężczyzna (sposób ekstremalny)

4. Robienie listy (np na specjalnej tablicy) na bieżąco co się w domu zrobiło i jak mężczyzna nie ma "punktów" zapytać czy nie głupio mu, że nic nie robi w domu... Ewentualnie wyśmiać, że co to za facet, co nie potrafi sobie nic ugotować i posprzątać po sobie (wjechać na ambicję).

5. Zmienić faceta

Dlatego jestem za zamieszkaniem razem przed poważniejszymi krokami, bo nie poznasz drugiej osoby jeżeli z nią nie zamieszkasz... Bo może być coś nad czym trzeba będzie popracować, zwrócić uwagę, dostosować się do siebie, zgrać... Jeżeli się nie da, to trudno, bywa...

Ja jak kiedyś miałam taki problem z chłopem to po prostu wykonywałm swoją część obowiązków i ogarniałam tylko w okół siebie. Jak nie wstawi prania to nie będzie miał w czym chodzić (prałam tylko swoje, jego konsekwentnie zostawiałam), gotowałam porcje tylko dla siebie albo dania których nie lubi czy przestałam zamiatać i myć podłogę (bo on miał do domyślnie robić). I powiem wam że u nas podziałało.

Kochani, wy mówicie o waszych osobistych przykładach lub ogólnikowo. Oczywiście, że są faceci, którzy mogą się nauczyć. Ja mówię o tym z wyznania, gdzie dyskusja była burzliwa oraz on powiedział, cytując, że "ewentualnie może mi czasem pomagać". Naprawdę widzicie tu jakieś dobre rokowania?

Nie zwróciliscie uwagi, że zdaniem autorki tak udany związek jak jej to rzadkość?! Ona niby narzeka na dodatkową "fuchę" w postaci służącej ale skoro żyje w świetnym związku to pewnie będzie usługiwać "aż miło".

O to to, @SzaraDama, masz rację. Nie mieszkanie ze sobą przed ślubem miało sens w dawnych czasach kiedy ludzie brali ślub mając 18-19 lat. Wtedy charakter się jeszcze kształtuje i można faceta nauczyć obowiązków domowych (kobietę zresztą też, wiem, że to raczej z facetami jest problem, ale nieliczne kobiety też tak mają - idą wypindrzone na imprezę w piątek, a potem całą sobotę i niedzielę chillują i weź rób za nie wszystko).
Mam też sposób dla par bardziej ortodoksyjnych, które absolutnie nie chcą zamieszkać na stałe ze sobą przed ślubem. Jedźcie razem na jakiś długi wyjazd. Tylko nie do hotelu, gdzie wszystko będzie podetknięte pod nos, tylko do jakiejś chatki w górach gdzie trzeba będzie zatroszczyć się samemu o gotowanie, sprzątanie itd. To doskonały czas do wzajemnego obserwowania się. Ewentualnie jeśli macie taką możliwość (my tak zrobiliśmy) - zaopiekujcie się czyimś domem/mieszkaniem na czas wyjazdu jakiś znajomych albo rodziny. Tylko w takim sensie, że wprowadzacie się do tego domu/mieszkania na dwa tygodnie i żyjecie razem ze sobą "na próbę". Uwierzcie, sztuczne starania kończą się po 2-3 dniach. Potem wychodzą nawyki wyniesione z domu. Tylko tak można poznać do końca partnera. Tylko w "praniu" to wychodzi. Jego czy jej deklaracje to tylko słowa, które mogą być puszczone na wiatr, a codzienna rutyna je weryfikuje do końca. Warto też pogadać o takich rzeczach z rodzicami czy rodzeństwem partnera. Tylko tak jakoś no osobności.

Właściwie to każdy związek, gdy para nie mieszka razem i się widuje sporadycznie, jest idealny. Wady wychodzą, gdy się mieszka razem i wkracza rutyna.

Piracie@ on już bez zamieszkania razem pokazał gdzie jej miejsce a dla niej to nadal idealny związek

Prawda. Ciekawe, co będzie, gdy zamieszkaja razem

najlepiej to zapisac, zbey potem nie bylo, z enic takiego nie mowilas ;p

Jak mieszkałam jeszcze z rodzicami i bratem było podobnie. Moja mama urobiona po łokcie, bo praca, bo obiad, bo sprzątanie i zawsze do prac domowych ganiała mnie. Nie pozmywane? Moja wina, pozmywane "tak powinno być", odkurzanie, wycieranie kurzy... Zawsze tak samo. A mój brat mógł sobie piramidę z brudnych naczyń ustawić w pokoju a i tak była moja wina, że nie posprzątane. Żeby nie było, mój brat jak mu się powie to zrobi, ogarnie, ugotuje, pozmywa ale nie ma wpojonego odruchu robienia tego samemu z siebie. Wszystko trzeba powiedzieć, bo przecież tak to zawsze sprzątałam za niego ja lub mama. No i jak się wyprowadziłam to teraz moja matula mi marudzi, że nic brat z ojcem jej nie pomagają, że jak ja byłam to chociaż pozmywane i odkurzone było. I jakoś ciężko jej przyjąć, że oni tacy są bo tak ich sobie wychowała. Z moim mężem mamy podział obowiązków, zanim zamieszkaliśmy razem też go teściowa ze wszystkiego wyręczała ale ja stwierdziłam że się nie dam. Więc ja gotuję, on sprząta, ja ogarniam łazienkę on odkurza. Z tym, że my ustaliliśmy to na samym początku.

Słuszna uwaga