Sens to ma tylko jeśli faktycznie jest co ratować, jeśli takie dziecko/inna najbliższa osoba ma szansę na chociaż w miarę normalne życie dzięki leczeniu, a nie kiedy ,,leczenie" to tylko utrzymywanie na siłę przy życiu (a tak naprawdę wegetacji), niepotrzebne przedłużanie cierpienia. Moim zdaniem prawdziwa miłość do bliskiej osoby jest wtedy, gdy pozwala się jej z godnością odejść, oszczędza się jej cierpienia, a nie trzyma się ją na siłę przy życiu, które polega tylko na cierpieniu i wegetacji. Rozumiem że strata dziecka boli, ale czy patrzenie na cierpienie dziecka, które nie ma żadnych szans na poprawę zdrowia, nie boli? Ja uważam że aborcja chorego dziecka, które w najlepszym wypadku urodzi się martwe, w najgorszym będzie umrze w cierpieniach po porodzie albo nawet jeśli nie, to nigdy nie będzie mogło w miarę normalnie żyć, jest przejawem miłości do tego dziecka. Miłość czasami wymaga trudnych decyzji. Zauważmy że w Polsce można legalnie uśpić psa czy kota, oszczędzić mu cierpienia, a człowiek musi się męczyć, bo eutanazja zakazana, jedynie można odmówić reanimacji w razie zatrzymania akcji serca, a do tego może długo nie dojść. A przecież taki człowiek, który poddałby się eutanazji, mógłby przekazać narządy do przeszczepu, jeśli ma jakieś zdrowe. Dzieci podobnie, są przeszczepy od noworodków, chociaż nie jest to częste i oczywiście wymaga zgody rodzica/opiekuna prawnego. Tymczasem żeby pobrać narządy do przeszczepu (jeśli pacjent wcześniej nie podpisał odmowy) musi nastąpić śmierć mózgu. Póki mózg żyje, nie można nic zrobić, choćby pacjent tylko wegetował lata w śpiączce bez żadnych szans na obudzenie się. Poza tym pamiętajmy też, że takie chore dzieci, na które są robione zbiórki, mogą mieć zdrowe rodzeństwo. Które traci dzieciństwo i jest chcąc nie chcąc zaniedbywane przez rodziców, bo potrzeby chorego dziecka zawsze będą ważniejsze i np. zdrowe dziecko nie pójdzie na zajęcia dodatkowe, żeby rozwijać swoją pasję, bo rodziców nie stać, bo wszystkie pieniądze

idą na leczenie chorego dziecka, które nawet nie ma szans na w miarę normalne życie, albo bo zajęcia byłyby wtedy, gdy chore dziecko trzeba zawieść na rehabilitację (, gdyby jeszcze ta rehabilitacja faktycznie dawała szansę na w miarę normalne życie to jeszcze ok, ale nie kiedy ona nic nie zmieni i tylko przysparza dziecku bólu) i zdrowego dziecka nie będzie miał kto zawozić na zajęcia albo nie miałby je kto odbierać, bo chore dziecko trzeba gdzieś zawieść. Pół biedy jak zajęcia są w miarę blisko i dziecko dość duże, żeby jeździć samo autobusem/przejść się samo kawałek, ale gorzej jak dziecko kilkuletnie, a zajęcia daleko, albo nawet i starsze, ale zajęcia daleko i na zadupiu, kończące się o takiej porze że już ciemno (przynajmniej na jesień/w zimę, gdzie szybciej robi się ciemno) i zwyczajnie niebezpiecznie by było, żeby dziecko wracało samo. Można się co prawda dogadać z innym rodzicem, żeby zawoził/odwoził dziecko w ramach zawożenia/odbierania swojego, ale co jeśli tamto dziecko by zachorowało i akurat by nie mogło jechać na zajęcia? Dodajmy jeszcze do tego rodziców, którzy mają myślenie życzeniowe i wyobrażają sobie, że ich wegetujące dziecko coś rozumie, czy coś ,,powiedziało". Pamiętam artykuł o chłopcu z bezmózgowiem, który jakimś ,,cudem" (cudzysłów celowo, bo nie nazwę tego, że dziecko które powinno zostań poronione, gdyby natura normalnie zadziałała, nie zmarło najpóźniej szybko po narodzinach) przeżył dłużej niż zakładali lekarze i zaczął wydawać z siebie dźwięk, który matka zinterpretowała jako ,,mama". A on po prostu miał na tyle rozwinięte to co mu się rozwinęło z mózgu, że był w stanie wydać dźwięk, który matka zinterpretowała po swojemu, a on nawet nie był świadomy dźwięku jakie wydaje. Albo ostatnio widziałam na FB post dorosłej już kobiecie z wodogłowiem, która jedynie wegetuje, której matka twierdzi, że ona wszystko rozumie, a raczej wmawia sobie. A co jak ta matka umrze? Czy tacy rodzice myślą co stanie się z chorym dzieckiem jak ich zabraknie?

Zdrowe rodzeństwo nie ma obowiązku opiekować się chorym, a niestety są ludzie, którzy mając chcore dziecko specjalnie robią sobie drugie, żeby zaopekowało się chorym po ich śmierci. To jest zwykły egoizm. Tak samo jak kiedy ludzie mając chorobę genetyczną/będąc obciążonym genetycznie (i nie mówię tuo obciążeniu typu możliwość że dziecko kiedyś w dorosłym dziecku zachoruje na raka, bo na to może zachorować i bez obciążenia genetycznego, i może żyć normalnie i dopiero jako starsza osoba zachorować, no i istneija badania profilaktyczne pozwalające na wczesne wykrycie raka), a i tak decydują się na dziecko. Albo jak dziecko rodzi się chore genetycznie (wtedy rodzice mogli nie być świadomi obciążenia genetycznego), a i tak decydują się na kolejne dziecko itd. nie wiem na co licząc, że w końcu urodzi się zdrowe dziecko i będzie się opiekować chorym rodzeństwem jak ich zabraknie? To jest zwykły egoizm i okrucieństwo wobec tych dzieci. Zresztą ogólnie robienie sobie drugiego dziecka mając chore dziecko, nawet nie genetycznie, jest egoistyczne.

W jaki sposób twoim zdaniem terapie eksperymentalne mają przestać takimi być, jeśli nie zostaną przetestowane na ludziach? W jaki inny sposób można się dowiedzieć "czy pomogą w danej jednostce chorobowej i jakie mają długoterminowe konsekwencje"? Poczytaj trochę o badaniach klinicznych, bo na razie starasz się używać mądrych słów ale brakuje ci podstawowej wiedzy.